Bonus#01: Sen o życiu

Ginny odniosła niejasne wrażenie, że cofnęła się w czasie. Kompletnie nie wiedziała, dlaczego jej świadomość wybrała akurat to miejsce. Nie miała z nim najszczęśliwszych wspomnień. Okrągła komnata w Departamencie Tajemnic tonęła w półmroku, oświetlona jedynie pochodniami wiszącymi na ścianie. Przez moment wszystko wirowało, jakby podróżowała świstoklikiem. Wreszcie, po dość długiej chwili, poczuła pewny grunt pod nogami. Nic się nie zmieniło, cały czas była w okrągłej komnacie.

- Długo kazałaś na siebie czekać, Gin.

Słysząc ten głos, odwróciła się gwałtownie. Skrzywiła się z bólu, kiedy coś przeskoczyło jej w szyi. Gdy zobaczyła do kogo należał głos, poczuła jakby całe powietrze uleciało z płuc. Przed nią, w czarnym, zniszczonym płaszczu, stał średniego wzrostu chłopak. Blond loki opadały na czoło, a niebieskie tęczówki, wiecznie iskrzące radością, wpatrywały się w nią z wyczekiwaniem. Jego usta wykrzywione były w uśmiechu. Ze wzruszeniem zauważyła nawet, że na jego nadgarstku znajduje się amatorski tatuaż. Zerknęła na swoją dłoń. Ona też miała taki tatuaż. Litery „GLC” połączone ogniwami łańcucha otoczone małym rysunkiem feniksa. Doskonale pamiętała, kiedy go zrobili. Tuż po pogrzebie Cedrica Diggory’ego, gdy Harry ogłosił powrót Voldemorta. Ona, Luna i Colin przysięgli sobie, że zawsze będą razem, choćby nie wiadomo co się działo. Tym tatuażem naznaczyli swoją niezachwianą przyjaźń.

- Colin. - Szepnęła i zamrugała gwałtownie, by odegnać łzy. Ginny Weasley nigdy nie płakała- Tak mi przykro. Chciałam ci pomóc, ale Syriusz…

- Hej, hej. - Przerwał jej. - Syriusz postąpił rozsądnie. Z dwojga złego, lepiej, że to mnie trafiono Avadą. Ktoś musiał utrzymać w ryzach Harry’ego, a tylko ty to potrafisz.

- Ale ty….

- Umarłem jak bohater, Gin. Do samego końca broniłem bram Hogwartu. Nie można wymarzyć sobie lepszej śmierci.

- Racja- Zaśmiała się Ginny. Łzy wzruszenia na widok swojego najlepszego przyjaciela uparcie gromadziły się w oczach, a ona uparcie je odganiała. - Hej. Nie obraź się Colin, ale jestem trochę zagubiona. Ty nie żyjesz, a jednak z tobą rozmawiam.

Creevey zaśmiał się, a serce Ginny ucieszyło się na ten dźwięk. Chłopak zatoczył ręką koło, pokazując miejsce, w którym przebywali.

- To jest twoja podświadomość. Te wszystkie drzwi - Pokazał na solidne, czarne wrota - zawierają twoje wspomnienia. W tej chwili zapadłaś w głęboki sen. Masz więc czas, by wszystko sobie przypomnieć.

- No dobrze, ale co ty tu robisz?

- Ja?- Uśmiechnął się jeszcze szerzej i podszedł do niej. - Zostałem wybrany na twojego przewodnika. Jestem najmłodszy ze wszystkich twoich przyjaciół. Mam najwięcej energii na „zejście”.

- „Zejście”?- Zapytała Ginny.

- Istnieje coś takiego jak granica, która oddziela świat żywych od świata umarłych. Można ją złamać, nie dosłownie oczywiście. Choć nie. Naprawdę można ją złamać, ale nikt nie jest na tyle szalony, by to zrobić. Nawet Voldemort nie wykonał tego kroku. „Zejście” to moment zawieszenia twojego ducha. Przydarza się, jeśli któryś z umarłych pragnie pomóc swoim bliskim na ziemi, wysyła swojego ducha i przesyła informację we śnie, lub w sytuacji, gdy umiera część duszy. - Colin spojrzał na nią znacząco.

- Takie coś przytrafiło się Harry’emu. Kiedy Voldemort go zabił, miał widzenie z Dumbledorem. - Wyszeptała Ginny, a Colin pokiwał głową.

- Tobie trafiłem się ja. Im młodszy duch, tym mniej energii magicznej potrzeba do „zejścia”. Uwierz, nie tylko ja pragnąłem ci pomóc. Fred, Tonks, Remus, bracia twojej mamy, nawet Lily i James Potterowie. - Mrugnął do niej, co spowodowało rumieniec na jej policzkach.

-  O rany, rodzice Harry’ego?

- Nie mogą się ciebie nachwalić. Lily aż kwiczała z radości, kiedy pojedynkowałaś się z Harrym i pozbyłaś się jego poczucia winy.

- Chwila…ty ich widujesz? - Zapytała zaskoczona.

- To nie jest odpowiedni moment na takie pogawędki, Ginny, ale tak, widuję. Opiekują się mną. Teraz najważniejsze są twoje wspomnienia. Musisz je odzyskać, a zostało niewiele czasu. Niedługo mój duch opuści granicę.

Rudowłosa pokiwała głową, choć w głowie miała pełno pytań do swojego przyjaciela. Wiedziała jednak, że czas to dar i nie może go marnować.

- Co mam zrobić?

- Musisz przejść przez wszystkie drzwi. - Odpowiedział Colin- Za nimi znajdują się wspomnienia, komponujące się w elementy twojego życia. Musisz ułożyć je wszystkie, by znowu być sobą.

- Jak puzzle.- Mruknęła.

- Dokładnie tak, Gin. Jak puzzle.- Zgodził się chłopak. Z bardzo „creeveyowskim” uśmiechem wskazał jej pierwsze z sześciu drzwi. Panna Weasley wzięła głęboki oddech i pociągnęła za klamkę.

Dzieciństwo

Kiedy przeszła przez wrota, pierwszym na co zwróciła uwagę był zapach. W powietrzu niosła się woń przypraw korzennych. Pięła się do góry po znajomo skrzypiących schodach. Z rozczuleniem przejechała palcem po wyżłobieniach w poręczy. Prowizoryczne rysunki miotły wyścigowej, złotego znicza, nawet smoka, choć ten wyszedł dość niezgrabnie. Kiedy wreszcie wdrapała się na samą górę, wstrzymała oddech. Wszędzie latały mydlane bańki. Kiedy była mała, jej tata wyczarowywał je, a ona ze śmiechem ganiała po salonie próbując złapać kolorowe bańki w małe rączki. Te były inne, większe. W środku, niczym w myślodsiewni znajdywały się jej wspomnienia. Widziała, jak bliźniacy pierwszy raz posadzili ją na miotłę. Widziała, jak razem z Billem zasadza drzewko w rodzinnym ogrodzie. Widziała…całe swoje dzieciństwo. I z zaskoczeniem, a może też ulgą stwierdziła, że wszystko pamięta.

- Colin. - Powiedziała radośnie- Pamiętam! To wszystko…pamiętam.

- To dobry znak.- Uśmiechnął się Creevey- Poukładaj sobie wszystkie wspomnienia, bo musimy iść dalej.- Dodał, a Ginny pokiwała głową.

To było niesamowite. Czuła się tak, jakby weszła do wnętrza własnej głowy. Wędrowała od bańki do bańki, składając wszystko w całość. Pierwszy samodzielny posiłek, nauka pisania i czytania, niekontrolowane wybuchy mocy magicznej. Molly czytająca bajki na dobranoc, Artur przytulający ją po nocnym koszmarze. Zaczepianie się w Rona i psocenie razem z bliźniakami. Charlie pomagający w ubieraniu choinki, Percy dzielący się słodkim ciastem. Radosna buzia małej, rudowłosej dziewczynki umazana czekoladą. Wykradanie miotły z szopy, pierwszy samodzielny lot. Wreszcie dotarła do ostatniej bańki. Dziewczynka siedząca przy stole z rodzicami z radością otwierała kopertę i podniecony krzyk: „ To z Hogwartu, mamo!”.

Ostatni raz omiotła spojrzeniem całe pomieszczenie i odwróciła się do swojego przyjaciela.

- Pamiętam wszystko. Możemy iść dalej.

Wrócili do okrągłej komnaty i przeszli przez kolejne drzwi.

Rodzina

To miejsce było inne. Nic specjalnego, zwykła komnata pomalowana na miodowy kolor. W kącie stał podziurawiony, brązowy fotel. W jednej ścianie umieszczony był kominek, dzięki czemu nie czuła chłodu zimnych, kamiennych ścian. Na podłodze leżał gruby, szkarłatny dywan. Ogromny żyrandol nad jej głową dał jej możliwość przyjrzenia się zdjęciom wiszącym na jednej ze ścian. Było ich mnóstwo. Po uważnej obserwacji stwierdziła, że wszystkie fotografie układają się w swego rodzaju drzewo. Jednak nie takie zwykłe.

Drzewo genealogiczne rodziny Weasley.

Każda ramka zawierała zdjęcie jednej osoby, wszystkie były podpisane. Na samym dole znajdowały się cztery nazwiska połączone w dwa małżeństwa. Septimus Weasley i Cedrella Black oraz Frederick Prewett i Samanta Mead. Korzenie całego drzewa układały się w trzy nazwiska rodzin czystej krwi: Mead, Prewett i Black.

- Dziadek Rick i babcia Sam. - Wyszeptała Ginny, patrząc na zdjęcia drugiego małżeństwa. - Nigdy ich nie poznałam. Babcia umarła tuż po moich urodzinach.

Colin tylko pokiwał głową, uśmiechnięty. Jak na razie, jego przyjaciółka wszystko sobie przypominała.

- Tutaj są moi rodzice.- Wskazała na złączone nazwiska, umieszczone tuż nad jej dziadkami. Obok matki i ojca wisiały jeszcze zdjęcia wuja Gideona, Fabiana i Biliusa.

- A wyżej ty i twoi bracia. - Colin wskazał na siedem ramek połączonych z Arturem i Molly. Ginny z uśmiechem przyglądała się zdjęciom, na których jej bracia robili głupie miny. Bill dziwnie unosił jedną brew, próbując rzucić uwodzicielskie spojrzenie. Charlie jak zwykle nie patrzył prosto na aparat, a szkoda Wyglądał naprawdę przystojnie z błyszczącymi, czekoladowymi oczami zerkającymi w lewo. Głowę miał opuszczoną i uśmiechał się ślicznie, unosząc prawy kącik ust. Rude włosy układały się w artystyczny nieład.

- Takie ciacho, a nie ma dziewczyny. - Westchnęła Ginny, a Colin parsknął śmiechem. Panna Weasley zawsze ubolewała nad postanowieniami Charliego. Raz próbowała go nawet umówić na randkę z uroczą i miłą dziewczyną, bratanicą madam Rosmerty. Wysłała do niego list, rozpisując się o wspaniałości Amandy, jednak ten z widocznym rozbawieniem dał jej do zrozumienia, że ma nie bawić się w swatkę. Jego miłością są smoki i tak już zostanie.

- Percy zawsze był sztywniakiem. - Głos rudowłosej niósł się po komnacie. Teraz przyglądała się fotografii „Naczelnego Brata”, jak nazywała go razem z bliźniakami. Stał dumnie wyprostowany z nienagannie zawiązanym krawatem na szyi. Rude pukle chowały się pod melonikiem. Widząc to, Ginny mimowolnie zachichotała.

- Wygląda jak mniejsza kopia Knota, tylko z rudymi włosami. - Stwierdził Colin i zaśmiał się razem z przyjaciółką. - Za to Fred i George zawsze roześmiani.

Zakłuło ją w sercu, gdy na nich patrzyła. Jej wierni kompani, przyjaciele. Następcy Huncwotów i „Pogromcy Umbridge”. Jedna, samotna łza spłynęła po jej policzku, gdy w głowie niczym film przelatywały wszystkie wspomnienia związane z Fredem. Od wspólnego latania, przez robienie dowcipów Filchowi, aż do momentu, gdy uśmiechnięta twarz bliźniaka zniknęła pod pokrywą trumny. Po jej ukochanym bracie została tylko kamienna płyta na cmentarzu, który ma zamiar niedługo odwiedzić.

Wiecznie razem. Tak i tutaj zostali uwiecznieni na jednej fotografii. Uśmiechali się szeroko. Mieli na sobie luźne białe koszule i czarne krawaty. George ciągnął Freda za krawat, a ten udawał, że się dusi. Zaśmiała się przez łzy i przeniosła wzrok na zdjęcie Rona. Musiała przyznać, że wyglądał nieźle. Ubrany był w elegancką szatę i czarne, dopasowane spodnie.  Ładnie przystrzyżone, rude włosy, odkrywały jego duże, niebieskie oczy. Tak jak Charlie, głowę miał opuszczoną, ale w przeciwieństwie do niego, patrzył prosto w aparat. Jak na Ronalda, uśmiechał się niezwykle urzekająco. Efekt psuły tylko ręce trzymane w kieszeniach, ale ogólnie jej braciszek prezentował się zaskakująco ładnie. Potem zerknęła na siebie. Ze zdjęcia patrzyła na nią dziewczyna, będąca mieszanką wszystkich Weasleyów. Blada cera Percy’ego, czekoladowe, duże oczy Charliego, pełne, kształtne usta Rona, charakter bliźniaków oraz miłość do zaklęć i kafla, jak Bill. No i oczywiście rude włosy, jak wszyscy w rodzinie.

Całe drzewo rodzinne dopełniały trzy zdjęcia. Bill połączony był z jak zwykle olśniewającą Fleur. Nawet z ciążą wyglądała obłędnie. Nad Billem i Fleur znajdowała się jeszcze jedna fotografia. Przedstawiała małego aniołka z platynowym warkoczem i niebieskimi oczkami.

- Victoire jest naprawdę urocza. Rozpływam się, gdy tylko na mnie spojrzy. I wcale nie używa mocy wili. - Westchnęła Ginny.

Ostatnie zdjęcie umieszczone było blisko Rona, tak, że dwie ramki niemal się stykały. Śliczna kobieta z burzą brązowych włosów uśmiechała się do niej, ukazując błyszczące zęby. Orzechowe oczy patrzyły na nią inteligentnie.

- Hermiona formalnie nie należy do rodziny, ale jest narzeczoną Rona, więc już teraz ma tu swoje miejsce. - Powiedział Colin, widząc, że Ginny chce zadać pytanie. - Kiedy będą po ślubie, wskoczy na miejsce obok niego i zostaną połączeni, jak reszta małżeństw. Widzę, że nie ma powodu dłużej tu przebywać. Pamiętasz całą swoją rodzinę. - Uśmiechnął się do niej i zachęcająco wskazał na wyjście. Rudowłosa niemal słyszała, jak wszystko kotłuje się w jej głowie i wskakuje na właściwe miejsce. Tak, jak na razie wszystko pamięta.

- W następnym miejscu nie będziemy długo. To będzie raczej jak…krótki lot Błyskawicą. - Rzucił zdawkowo chłopak.

Hogwart

Ginny spodziewała się wszystkiego, ale nie tego co nastąpiło po otworzeniu następnych drzwi. Naprawdę poczuła się tak, jakby leciała najszybszą miotłą wyścigową. W dodatku leciała w dziwnym tunelu ułożonym z wielkich projekcji jej wspomnień. Dźwięk był dziwnie zniekształcony, jak na dworcu kolejowym. Właśnie mijała wspomnienie Ceremonii Przydziału, echo niosło się za nią, krzycząc „Gryffindor!”. Mimo, że leciała bardzo szybko, zadziwiająco dokładnie oglądała cały pierwszy rok spędzony w Hogwarcie. Ujrzała wystraszoną, bladą dziewczynkę, która płakała cicho w poduszkę. Serce zabiło jej mocniej. Gówniane opętanie przez Voldemorta. Na nowo przeżywała wszystkie przerażające rzeczy, które jej zrobił. Wypisywanie napisów krwią, zabijanie kurczaków Hagrida, otwarcie Komnaty Tajemnic, napuszczanie bazyliszka na mugolaków, aż w końcu legendarny pojedynek Harry’ego z wielkim wężem. Pierwszy raz widziała jak to naprawdę wyglądało. Czarnowłosy był niesamowity, wcale się nie dziwiła, że jej imponował. Niosło się za nimi echo krzyku Toma Riddle’a, kiedy niespodziewanie rozpoczął się drugi rok. Tutaj nic ciekawego się nie działo. Przez cały czas słyszała głos powtarzający „ Syriusz Black…morderca…więzień Azkabanu”. Przemknęła również przez bardzo ciekawe lekcje profesora Lupina. Było również wspomnienie piejącego z zachwytu profesora Flitwicka. Właśnie wtedy pierwszy raz usłyszała, że jest piekielnie zdolną czarodziejką. Wtedy też zaprzyjaźniła się z Luną.

 Trzeci rok rozpoczął się krzykiem Dumbledore’a. „Turniej Trójmagiczny”. Mknęła, oglądając wszystkie zadania Turnieju.

- Colin, to była niezła impreza! - Krzyknęła do lecącego obok przyjaciela, kiedy mijali wspomnienia z Balu Bożonarodzeniowego. Kilka urywek ze spotkań z Michaelem Cornerem. Widziała siebie, Lee Jordana i bliźniaków, usilnie pracujących nad nowymi gadżetami. Uśmiechnęła się, wspominając pierwsze próby zabawek Freda i George’a. Pełno wybuchów, dziwnych reakcji na ciele i jeden wielki śmiech. Następne wspomnienia dotyczyły pogrzebu Cedrica. To właśnie tutaj ona, Luna i Colin zrobili tatuaż przyjaźni.

- Razem, choćby nie wiem co się działo! - Krzyknął chłopak, gdy mijali to wspomnienie.

- Razem, choćby nie wiem co się działo. - Powtórzyła Ginny.

W następnej chwili niespodziewanie wykonała beczkę, a tunel zamigotał. Kiedy wróciła do prawidłowej pozycji lotu, zmrużyła oczy, bo barwy były bardzo intensywne. A dominował…

- Różowy Rok Czwarty! - Zaśmiała się. Tak, to był rok. Wielka Ropucha Hogwartu, Gwardia Dumbledore’a i jej pierwszy występ w domowej drużynie Quidditcha. Zastępowała Harry’ego na pozycji szukającego. Piosenka „Weasley jest naszym królem”, niesiona przez echo towarzyszyła jej aż do słynnej bitwy w Departamencie Tajemnic. Tutaj uratowała Syriusza od niechybnej śmierci. Tutaj również poczuła, że jej uczucia do Harry’ego ulegają zmianie…

- Piąta klasa. - Powiedział Colin, kiedy barwy zmieniły się na mniej rażące- Wielkie wejście sex bomby, Ginny Weasley. - Zarechotał.

Musiała przyznać mu rację. Rok piąty okazał się przełomowy, jeśli chodzi o reakcje chłopaków na jej osobę. Miała wtedy sporo adoratorów. Przeżyła również pierwszy pocałunek z Deanem Thomasem, rzuciła Upiorogacka na Blaise’a Zabiniego i utarła nos Malfoyowi. Miała niezły ubaw, kiedy schodził jej z drogi na korytarzu, a kiedy towarzyszyła Hermionie, Ronowi i Harry’emu powstrzymywał się od wrednych komentarzy. Została również okrzyknięta jedną z najlepszych ścigających Hogwartu. Poznała na wylot Harry’ego Pottera, pierwszy raz opowiedziała o swoich przeżyciach z Tomem. Przekonała się też, co to znaczy prawdziwy związek, kiedy wspierała Harry’ego po śmierci Dumbledore’a i pomogła mu odbić się od dna. Całkowicie zawładnęła jego sercem. I odwrotnie.

Dłuższą chwilę poświęciła na wspomnienia, więc kiedy nagle tunel się skończył, nie wiedziała co się dzieje. Błysnęło jasne światło, a Colin gwałtownie skręcił w prawo. Niebezpiecznie szybko zaczęli opadać w dół. Nie zdążyła nawet krzyknąć, a już wylądowali na…miękkich poduszkach.

Przyjaźń

- Co to było, na Merlina? - Zapytała blondyna, gdy już otrząsnęła się z szoku.

- Szybkie przenosiny do następnego etapu. - Odpowiedział Colin.

- Ty nawet tego nie odczułeś, co? Znaczy się…jesteś duchem i w ogóle…

- Skup się na wspomnieniach, Ginny. - Zaśmiał się.

Rudowłosa miała wrażenie, że znalazła się w Pokoju Życzeń. Wielkim, wypełnionym przeróżnymi poduszkami pokoju, z choinką na środku. Znowu poczuła, jakby wklejono ją w dany fragment życia. Tylko tym razem widziała wszystko z punktu widzenia obserwatora.

- To my. - Mruknęła bezsensu.

- Tak. - Colin pokiwał głową. - Twoja podświadomość uznała, że właśnie to wydarzenie zasługuje na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o przyjaźń.

To było dziwne, ale naprawdę tak czuła. W Pokoju Życzeń znajdowali się wszyscy, których mogła nazwać swoimi przyjaciółmi. Cała ekipa, nawet Hermiona, zerwała się z ostatniej kolacji przed wyjazdem na święta. Zakończenie semestru świętowali w swoim własnym gronie. Zgredek przygotował pyszności, a oni się wygłupiali.

Fred. George. Hermiona. Ron. Luna. Colin. Neville. Harry. Ginny.

Paradoksalnie nie o spotkanie tu chodziło, tylko o słowa wypowiedziane na końcu.

„ Na zawsze razem, choćby nie wiem co się działo”.

Ginny płakała, choć nie leciały żadne łzy. Płakała duszą.

- Tęsknię za wami. Za tobą i Fredem. - Wyszeptała. Nie mogła dłużej patrzeć na uśmiechniętych przyjaciół. Nie, kiedy wiedziała, że ich straciła. Nie patrząc na Colina wybiegła do okrągłej komnaty i otworzyła przedostatnie drzwi.

Zaraz potem wrzasnęła ze strachu.

Nienawiść

Pokój płonął. W komnacie nie było żadnych okien. Odruchowo zakryła twarz, ale potem zdała sobie sprawę, że w ogóle nie czuje ostrego dymu, czy spalenizny.

- Ten ogień jest nie szkodliwy, Gin. - Colin po cichu dołączył do niej i obserwował płomienie. Widząc jej zdziwione spojrzenie, wytłumaczył. - To jest twój wewnętrzny ogień. Twoja nienawiść.

Z zaskoczeniem zauważyła, że dym układa się w nazwiska ludzi, którzy skrzywdzili ją najbardziej.

Tom Riddle. Zniszczył ją. Dogłębnie.

Bellatrix Lestrange. Suka jakich mało. Zabiła Tonks i Remusa. Odebrała rodziców Teddy’emu.

Augustus Rokwood. Zabił Freda. Nawet się z nim nie pożegnała.

Alecto Carrow. Ileż razy torturowała ją w Hogwarcie? Nawet nie pamiętała. Pamiętała, jak Alecto zabiła Colina.

Amycus Carrow. Sprawił, że musiała się ukrywać i nie wróciła do szkoły po przerwie świątecznej. Wielki czarodziej, sługus Voldemorta, a bił po mugolsku. Do krwi.

Lucjusz Malfoy. Podłożył jej ten cholerny pamiętnik. Skrzywdził Lunę w Departamencie Tajemnic. Odebrał jej wspomnienia. Zniszczył szansę na szczęśliwe życie.

- Ginny, uspokój się. - Szept Colina przedarł się do jej głowy. Im bardziej skupiała się na nienawiści, tym bardziej pokój pogrążał się w płomieniach. Już wiedziała, co to znaczy „płonąć z nienawiści”.

- Chodźmy stąd. Mam dosyć myślenia o tych…mam ochotę rozdeptać ich jak robaki! - Krzyknęła, a jej ręka niebezpiecznie zabłysła.

Jej przyjaciel szybko ją wyprowadził. Podeszli do ostatnich drzwi. Gdzieś w środku wiedziała, co tam znajdzie.

- To już ostatnie miejsce naszej podróży, Gin. Kiedy wypowiesz jego imię, zniknę. Pamiętaj…- Przełknął ciężko ślinę. - Pamiętaj, że ja zawsze jestem przy tobie. Choćby nie wiadomo co się działo. Czuwamy nad wami. Ja, Fred, Tonks, Remus…- Głos mu się łamał.

- Wiem, Colin. I dziękuje. Uściskałabym cię, ale jesteś duchem. - Zaśmiała się. - Powiedz Fredowi, że go kocham i…tęsknię.

- Jasne, Gin. Pamiętaj, że teraz wszystko pamiętasz. - Zaśmiał się. - Znowu jesteś sobą. Cholernie niebezpieczną, rudowłosą sex bombą. Trzymaj się, mała. - Mrugnął.

Ginny prychnęła oburzona, ale zaraz potem pożegnała się z przyjacielem i otworzyła szóste wrota. Drzwi do największej magii na świecie.

Miłość

Trafiła nad jezioro. Siedziała oparta o pień dębu i obserwowała księżyc na niebie. Czuła jak ktoś obejmuje ją ramionami.

Zupełnie jak sen, który miewała. Teraz ona musiała odwrócić głowę i napotkać świecące, niesamowite, szmaragdowe oczy. Zatem zrobiła to.

Jego twarz ukryta była w cieniu. Silne ramiona przyciągnęły ją do pocałunku. Usta spotkały się, pieszcząc się czule. W śnie nigdy nie zobaczyła twarzy. Teraz było inaczej.

Szmaragdowe oczy patrzące na nią z miłością, czarne, rozwichrzone włosy i blizna na czole. Kciukiem gładził jej policzek, poczuła dreszcz radości.

- Kocham cię, Ginny.

To był moment, kiedy pierwszy raz otwarcie wyznał, co do niej czuje. Ona to przyjęła, zagnieździła w sercu i odpowiedziała mu to samo, z równie mocnym uczuciem. Teraz leżała w jego ramionach, bezpieczna. Zobaczyła jeszcze uśmiech Colina. Już czas wracać.

- Harry Potter. Mój kochany Harry.

Świat wokół niej zawirował. Nie czuła oplatających ją ramion, nie widziała też Colina. W jej głowie roznosiło się tylko echo jego głosu. „Pamiętaj”.

Pamiętała. Każde wspomnienie. Znowu była sobą.

Chwilę potem otworzyła oczy i nastała jasność.

Wszystkiego najlepszego dla Harry’ego! :D

31 lipca, urodziny Pottera i obiecana miniaturka. Co o niej myślicie?

Ogromne podziękowania należą się HP Kontynuatorowi, który szybko i sprawnie przejrzał ten tekst. Wyeliminował błędy i usunął niektóre zdania, w które wkradł się niezrozumiały bełkot.

Mam nadzieję, że wszystkim się spodoba. Wielu z was z pewnością będzie zaskoczonych, ale…tak ma być.

Do napisania już niedługo. Część druga rozdziału piętnastego już niedługo.

Pozdrawiam, Karmel.