Wspomnienie 13: Konfrontacje

P

oranki w Skrzydle Szpitalnym nie należały do najmilszych. Madelaine może i miała swoją osobną kwaterę, ale i tak nie spała dobrze. Izby mieszkalne znajdywały się zaraz za ścianą sali chorych. Charakterystyczny zapach specyfików uzdrawiających oraz zamontowany alarm na korytarzu dzielącym izby mieszkalną i chorych sprawiał, że noce nie były przyjemne. Alarm włączał się późno w nocy, kiedy stan pacjentów gwałtownie ulegał zmianie. Często szkolne uzdrowicielki budzone były w najmniej stosownych porach, bo jakieś dzieciaki wałęsały się w ciemnościach po zamku i zrobiły sobie krzywdę. Oczywiście nie można pominąć graczy domowych drużyn Quidditcha. Połamane ręce, żebra, urazy głowy. Po ostatnim meczu szukający Ślizgonów leżał w Skrzydle Szpitalnym przez trzy tygodnie. Zarwane noce nie procentowały udanym porankiem. Nieraz musiała opuszczać łóżko tuż po wschodzie słońca, by uwarzyć odpowiednie eliksiry. Plusem było to, że Draco jej pomagał, użyczał również mikstur ze swoich prywatnych zapasów. Madam Pomfrey też nie należała do okazów zdrowia, jest już wiekową kobietą, panna Parks często wyręcza ją w obowiązkach. To wszystko sprawiło, że Madelaine stała się opryskliwa i bardzo nerwowa. Jeszcze ten wczorajszy list…

Przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Odzywa się w najmniej oczekiwanych chwilach. Kiedy studiowała Eliksiry w Cardiff cieszyła się dużą popularnością, lecz tak naprawdę nikt jej nie znał. Jej świta szczyciła się tylko tym, że są blisko Królowej Parks. Nazywano ją tak, bo miała dobre kontakty z dyrektorem Akademii. Sędziwy starzec był dobrym przyjacielem jej dziadka, znała go niemal od dziecka. Odwiedziny w dyrektorskim gabinecie i sympatyczne pogawędki z profesorami dały jej tytuł najpopularniejszej dziewczyny w Mistrzowskiej Akademii. Nie miała prawdziwych przyjaciół. Tym mianem mogła nazwać tylko i wyłącznie swojego starszego brata. William Parks, najlepszy student Akademii Magii Beauxbaton, na równi z Fleur Delacour, słynnej reprezentantce szkoły w Turnieju Trójmagicznym. Ona- potomkini wil, szkolna piękność, zdolna i nieustraszona dziewczyna. On- Główny Pretor, szlachetnie urodzony, wnuk najlepszego alchemika od czasów Flamela. Zawsze widziano ich razem, niepokonany duet Parks i Delacour. Oboje w tym samym wieku, trzy lata starsi od Madelaine. Chodziły nawet plotki, że Will i Fleur są sobie przeznaczeni. Potem mała siostra Williama trafiła do Bauxbaton, pokładano w niej ogromne nadzieje. Widziano w niej odbicie Magnusa Fritza, genialnego dziadka. A potem…potem wszystko uległo zmianie.

Turniej Trójmagiczny. Z pośród dwóch najstarszych roczników wybrano piętnaście osób. Delegacja Beauxbaton wyjechała do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dotychczas William zwierzał się swojej siostrze ze wszystkiego, mimo, że była młodsza stanowili zgrany duet przyjaciół. Wyjazd do Anglii postawił między rodzeństwem niewidzialny mur tajemnic. Pisał coraz mniej listów. Madelaine czuła, że dzieje się coś złego. Chcąc rozwiać swoje wątpliwości skontaktowała się z Fleur. Przecież była tam z Willem, będzie wiedzieć co się działo. List był długi, zawierał informacje z całego miesiąca nieobecności. Staranne, kaligraficzne pismo pięknej Francuzki układało się w smutną, niemal przerażającą treść. William nie był już tym samym chłopakiem. Czara Ognia wybrała Fleur, chłopak czuł zazdrość. To on chciał być reprezentantem szkoły. Delacour była zdruzgotana tym, że nie otrzymała wsparcia od swojego wiernego przyjaciela. Will z dnia na dzień odsuwał od siebie Fleur. „ Ma już nowych przyjaciół”. Madelaine nie mogła uwierzyć, że jej brat tak się zachował. Nie mógł tak po prostu opuścić Fleur, podobno był w niej zakochany. Mógł wykorzystać sytuację i przez okazanie wsparcia dziewczynie zbliżyć się do niej jeszcze bardziej niż do tej pory. Każdy wiedział, że prędzej czy później William Parks i Fleur Delacour będą parą. A jednak nie….przeznaczeniu nie pomógł nawet sławny Hogwart. Głupia zazdrość o sławę rozdzieliła wiernych kompanów. Zarówno Fleur jak i Will znienawidzili angielską szkołę, ale przecież w Turnieju brała udział trzecia szkoła. Instytut Durmstrang.

Każdy z nich znalazł pocieszenie u mrocznych młodzieńców z zimnej północy. Szukali towarzystwa w tych samych kręgach, jednak znaleźli zupełnie odmienne strony. Fleur mogła wypłakać się na ramieniu słynnego Wiktora Kruma, który wbrew pozorom okazał się wrażliwy i skromny jak na swoją pozycję. Reprezentant Durmstrangu również czuł się zagubiony, przytłoczyły go wymagania Igora Karkarowa, oddalał się od swoich rodaków. Zaprzyjaźnił się z Fleur. A Will…on trafił w złe towarzystwo. Szkoła z mroźnej północy nie cieszyła się najlepszą opinią. Praktykowano w niej czarną magię, wielu absolwentów zasiliło szeregi Śmierciożerców. Wśród delegatów Instytutu znalazł się młodzieniec blisko spokrewniony z Gelertem Grindenwaldem, tym samym który stoczył słynny pojedynek z Albusem Dumbledorem. Potomek czarnoksiężnika wyraźnie zainteresował się utalentowanym Willem. Więzy się zacieśniły, młody Parks razem z nowymi przyjaciółmi zaczął dla zabawy rzucać czarnomagiczne zaklęcia. Poddał się nawet głupiej inicjacji, w której otwarcie ogłosili poparcie dla Voldemorta. Szlachetnie urodzony Will, który zawsze był troskliwy i pomocy zaczął gardzić mugolakami. Fleur wielokrotnie próbowała do niego dotrzeć, lecz on był zaślepiony władzą i możliwościami, jakie daje czarna magia.

Turniej zakończył się straszną śmiercią Cedrica Diggory’ego, delegaci wrócili do Francji, jednak bez jednej osoby. Madam Maxime nic nie mogła poradzić, Will ukończył szkołę i wybrał własną drogę. Madelaine pamiętała piękne, smutne oczy Fleur, kiedy mówiła, że jej kochany brat wyjechał w podróż z „nowymi przyjaciółmi”, by w pełni realizować swoje pragnienia. Nie dawał żadnych oznak życia, kompletnie odciął się od rodziny i przyjaciół we Francji. Słuch o nim zaginął. Dopiero trzy lata temu, kiedy trwała wojna, Madelaine zjawiła się w Anglii. Wszystkie ważne miejsca zostały opanowane przez Śmierciożerców. Wysokim zainteresowaniem cieszyły się masakry na meczach Quidditcha. Z przechodzonych informacji dowiedziała się, że za Ligę Quidditcha odpowiedzialny jest William Parks. Chcąc jakoś dotrzeć do brata, zatrudniła się jako asystentka dziennikarza sportowego, Josepha Johnsona.  I wtedy właśnie zjawiła się Pansy Parkinson.

Dumna, wyniosła, pewna siebie dziewczyna. Córka ówczesnego Dyrektora Departamentu Magicznych Gier i Sportów. Jest w tym samym wieku co Madelaine. Opuściła siódmy rok w Hogwarcie, zamiast tego ojciec załatwił jej praktyki w swoim Departamencie. Widocznie Will cieszył się dużym szacunkiem wśród Śmierciożerców, bo to jego Bernard Parkinson wybrał na nauczyciela swojej córki. Trzeba nadmienić, że William jest bardzo przystojnym mężczyzną, do tego Francuz i szanowany Śmierciożerca. Oczywistością jest, że wzbudził zainteresowanie młodej Pansy. Dziewczyna bezwstydnie zagrała na jego uczuciach i wykorzystała jego stanowisko, by skłonić go do przeprowadzenia najbardziej brutalnej masakry na jednym z meczy. Szczęśliwym trafem masakra zaplanowana przez Willa i Pansy rozegrała się podczas meczu Harpii z Holyhead, w którym grała córka Josepha, Angelina. Madelaine zdążyła ją dość dobrze poznać, więc mogła zwrócić się do niej o pomoc. Podczas ataku na meczu zjawili się aurorzy i wyłapali prawie wszystkich Śmierciożerców, którzy odpowiadali za masakry podczas rozgrywek. Prawie wszystkich. Pansy Parkinson dokonała widowiskowej ucieczki  posyłając prosto w ręce Brygady Uderzeniowej Williama Parksa. Mężczyzna miał zostać zesłany do Azkabanu, lecz Angelina wyprosiła swojego ojca, by dał mu szansę. Przerażony Will zgodził się na wszystkie warunki aurorów, a stawiennictwo Angeliny i Josepha uratowało go od marnego losu w więzieniu. Obecnie przebywa w ukryciu, tylko nieliczni znają miejsce jego pobytu.

Pozwolono mu na jedno spotkanie, ponieważ chciał naprawić swoje błędy. Jedno spotkanie. Długo musiał błagać o to, by Fleur Delacour zgodziła się go odwiedzić. Przesiedziała u niego niemal pół dnia. Will wyznał jej wszystkie swoje grzechy, prosił o wybaczenie i wyjaśnił jej, na czym polega ich rzekome przeznaczenie*. Fleur wybaczyła mu wszystko, lecz nie obdarzyła ponownym zaufaniem i zażyczyła sobie, by o niej zapomniał.

Jednak Madelaine cały czas ma dług u Angeliny. Dzięki niej jej brat wciąż żyje i staje się lepszym człowiekiem. A teraz panna Johnson upomniała się o spłatę tego długu. Wczoraj przysłała list z prośbą o spotkanie. Panna Parks miała zjawić się w aptece około południa. Była ciekawa, dlaczego Angelina odezwała się dopiero po trzech latach. Madelaine nie jest głupia, wie, że w tym wszystkich chodzi o jakąś większą sprawę. A w centrum znajduje się Harry Potter i Ginevra Weasley. Może i nie chodziła do Hogwartu, ale brała udział w wojnie z Voldemortem. Zdawała sobie sprawę, że wtedy, jak i teraz, niedobitki Śmierciożerców obawiają się tej dwójki. Przed wypadkiem rudowłosej, Ginny i Harry tworzyli niemożliwy do pokonania duet. Działali jak jeden organizm, wszystko robili harmonijnie, jakby czytali sobie w myślach. Teraz czarodziejskiej Anglii zagraża Organizacja Mrocznych pod wodzą Lucjusza Malfoya. I zdaje się, że wszyscy dążą do tego, by znów połączyć Ginevrę i Harry’ego. Jeśli oni połączą swoje siły, Mroczni nie mają szans. Angelina Johnson doskonale wie, z jakiego rodu wywodzi się Madelaine. Wie, że jej dziadkiem jest Magnus Fritz, jedyna osoba, która potrafi wyleczyć Ginny Weasley.

Równo o dwunastej długonoga blondynka ubrana w ciepły czarny płaszcz i brązowy szal opuściła błonia Hogwartu i skierowała się do Hogsmeade. Była już połowa grudnia, więc mróz doskwierał nawet przez ciepłe ubranie. Cała zmarznięta stanęła przed miejscową apteką. Dla ostrożności, a może z przyzwyczajenia uważnie rozejrzała się po okolicy i weszła do środka. Pierwsze na co zwróciła uwagę, to fakt, że w aptece było strasznie gorąco. Zewsząd dolatywały do niej zapachy różnorodnych mikstur. Na żeliwnych stojakach poustawiane były różnej wielkości kociołki, z których unosiła się gorąca para. Regały wypełnione ziołami i słoikami ze składnikami ustawione były pośrodku apteki. Lada sprzedawcy znajdowała się na podwyższeniu, a tuż za nią stał jeszcze jeden regał z książkami o ziołolecznictwie. Śliczna, ciemnoskóra dziewczyna właśnie obsługiwała ostatniego klienta, kiedy jej wzrok spoczął na blondynce. Szybko sprawdziła, czy apteka jest pusta, odprowadziła starszą panią do wyjścia i jednym ruchem różdżki zamknęła drzwi.

- Witaj, Madelaine. Dobrze, że już jesteś.

- Dawno się nie widziałyśmy, Angelino. To musi być coś ważnego, skoro wspominasz sytuacje Willa.

- William…wiesz co u niego słychać?

-Ostatni raz rozmawiałam z nim dwa lata temu. Wtedy myślał tylko o Fleur. Nie może sobie wybaczyć, że tak ją potraktował. Tym bardziej, że teraz wie, na czym polega ich wspólne przeznaczenie. Naprawdę się zmienił, bardzo się stara być dobrym.

- Myślę, że możemy dać mu szansę, na odkupienie win.

Brwi blondynki podjechały do góry, kiedy ze zdziwieniem przyglądała się drugiej kobiecie.

- Jak? I dlaczego chcesz mu pomóc?

Angelina ze spokojem przeszła do regałów i delikatnym ruchem dłoni oglądała zioła.

- Powiedzmy, że to będzie korzystne dla nas wszystkich. Nie jesteś głupia, Madie. Z pewnością wiesz o co chodzi, a przynajmniej się domyślasz.

- Nie do końca to rozumiem, ale w centrum tej całej maskarady znajduje się Potter i Weasley.

- Nie nazwałabym tego maskaradą.

- To dlaczego nie współpracujesz z Draco, skoro macie ten sam cel? On też chce zdobyć Eliksir Pamięci dla Rudej.

Angelina gwałtownie odwróciła się w stronę blondynki. Podeszła do niej i spojrzała jej prosto w oczy.

- Draco? Draco Malfoy? Przecież on jest…

- Mrocznym?- przerwała jej Madelaine ze śmiechem- Nie, to jego ojciec jest Mrocznym. Mało wiesz, Angelino- wyszeptała- Tak bardzo niewiele rzeczy rozumiesz.

- To mi wyjaśnij.

Panna Parks wzięła głęboki oddech. Opary eliksirów dostały się do płuc, więc zakaszlała.

- To nie jest moja rola. Wystarczy ci zapewnienie, że Draco Malfoy nie jest działaczem Organizacji Mrocznych. A teraz powiedz mi jak zamierzasz pomóc mojemu bratu.

- Wszystko sprowadza się do tego, byś zdobyła dla mnie Eliksir Pamięci od twojego dziadka. On jest kluczem całej maskarady, jak to ujęłaś. Wyleczymy Ginny Weasley, a ona zrobi resztę.

- Co?

- Dobrze wiesz, że ona i Harry są jedynymi osobami, które mogą poprowadzić nas do zwycięstwa z Mrocznymi. Jeśli znowu będą razem, jest dla nas nadzieja.

- A gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla Willa?

- Zdaje się, że był wpływowym Śmierciożercą. Zakonowi przyda się ktoś, kto bardzo dobrze zna środowisko wroga. Jeśli Will będzie współpracował z Ginny i Harrym, ma szansę na odkupienie swoich win.

Madelaine pokiwała głową ze zrozumieniem. Tak, to było możliwe. Musiała tylko zdobyć Eliksir od dziadka.

- Myślę, że to jest dobry plan- przyznała Angelinie- Harry Potter i Ginny Weasley muszą stanąć na czele Zakonu, by pokonać Mrocznych. Will na pewno skorzysta z takiej szansy.

- Trzeba to zrobić jak najszybciej, Madie.

Blondynka pogrążyła się w swoich myślach. Tak, czas odgrywał ogromną rolę. Mroczni właśnie w tej chwili planują pierwszy ruch. Możliwe, że już mają wszystko gotowe, tylko czekają na odpowiedni moment. A już niedługo święta….

- W święta.

- Co?- tym razem Angelina się zdziwiła.

- Zrobimy to w święta. Przyniosę ci Eliksir, ale to ty będziesz musiała dać go Rudej.

Panna Johnson pokiwała głową.

- A więc, do zobaczenia w święta.

Madelaine wyszła z apteki i spojrzała w niebo. Zbierało się na deszcz. Niespodziewany podmuch wiatru rozwiał jej długie, blond włosy. Upuściła rękawiczkę, więc schyliła się, by ją podnieść. Kiedy się wyprostowała, wydała z siebie zduszony okrzyk. Przed nią stał czarnowłosy mężczyzna w czarnym płaszczu. Uśmiechał się szelmowsko, a jej serce zabiło kilka uderzeń szybciej.  To ze zdenerwowania, pomyślała. Po kilku sekundach wpatrywania się w siebie, Madelaine odezwała się z charakterystycznym rozdrażnieniem.

- Nie strasz mnie więcej, Zabini. A tak w ogóle to czego chcesz? Zdaje się, że Draco dał ci zadanie.

- A ty jak zawsze urocza, Parks. Tak się składa, że ja również mam odpowiednie znajomości- wyciągnął z kieszeni złożony kawałek pergaminu.

- Czy to…- blondynka szybkim ruchem złapała pergamin. Po przeczytaniu jej oczy zabłysły, a na ustach pojawił się szeroki uśmiech.

- Tak, to są namiary na Pansy Parkinson.

                                      

********

B

yło już po siedemnastej, kiedy Astoria wreszcie opuściła swój gabinet. Była sobota, uczniowie wybrali się na świąteczne zakupy do Hogsmeade. To był ostatni wypad do magicznej wioski w tym roku, więc nie zamierzała go zmarnować. Wreszcie uporała się ze wszystkimi pracami z Astronomii , mogła spokojnie przeprowadzić test semestralny. Ale teraz zamierzała odprężyć się w Hogsmeade. Draco zaprosił ją na randkę…znaczy się, to ma być spotkanie w podzięce za pomoc. Prawie trzy miesiące spędzili w swoim towarzystwie, zdążyli się do siebie przywiązać. Bo to, że czuli się wspaniale w swoim towarzystwie, przyjemne ciepło w środku, gdy tylko się do siebie uśmiechną i gęsia skórka przy każdym zetknięciu ich ciał, to było przywiązanie, prawda? Merlinie, ona nawet wie, jakich perfum używa i musiała sama przed sobą przyznać, że gdy czuła ten zapach to szumiało jej w głowie. A kiedy tydzień temu znowu urządzili sobie małe przyjęcie u niego w gabinecie, zachowywali się jak beztroscy nastolatkowie. Malfoy włączył muzykę i poprosił ją do tańca. To nic, że za oknem panowała burza z piorunami, ona nic nie słyszała. No może z wyjątkiem szalonych uderzeń jej serca. Czuła się wtedy jak zakochana nastolatka, która była na pierwszej randce…STOP! Nie, nie, nie. Ona NIE MOGŁA zakochać się w Draco. To przecież Malfoy! Malfoy, ten sam, który zamierzał zabić Dumbledore’a, ten sam, który marzył o dołączeniu do popleczników Voldemorta. Nawet jego oczy są koloru zimnej stali. Oczy, które pod wpływem ciepłego płomienia świecy iskrzą się, jak jej ukochane gwiazdy na niebie….Na workowate gacie Merlina! O czym ona myśli? Właśnie skręciła w korytarz na drugim piętrze, kiedy na kogoś wpadła.

- Hej, uważaj!- usłyszała znajomy głos- Naprawdę nie wymagam zbyt wiele, tylko….ach, to ty.

Astoria stanęła twarzą w twarz z Ginny Weasley. Westchnęła cicho z podziwu. Nawet ona, czystokrwista panienka z dobrego domu musiała przyznać, że Ginevra jest zjawiskowa. Długie, rude włosy opadały falami na jej ramiona, piękne, czekoladowe oczy zakończone długimi rzęsami wpatrywały się w nią intensywnie. Ginny była niższa od niej, ale miała idealną figurę, a fakt, że w wolnych chwilach lata na miotle sprawił, że jest wysportowana…i cholernie niebezpieczna. Jeszcze za czasów kiedy obie chodziły do szkoły zauważyła, że Ginny budzi respekt. Nawet u starszych uczniów. Nikt z nią nie zadzierał. A nawet jeśli, to już nigdy więcej tego nie zrobił. Niepozorna, mała dziewczyna, a zna tak ogromny arsenał zaklęć i klątw, że trudno się potem pozbierać. Teraz tym bardziej, w końcu jest Mistrzynią Zaklęć i Uroków, z najlepszym wynikiem obroniła tytuł.

- Gdzie się tak spieszysz, że nie patrzysz pod nogi?

Oczy Astorii lekko się rozszerzyły, słysząc ten ton u przyjaciółki. Pytanie zadane z napięciem, oziębieniem i…podejrzeniem. Uważnie otaksowała wzrokiem rudowłosą i spojrzała na nią ze zmrużonymi oczami.

- A ty? Dlaczego nie jesteś w Hogsmeade? Mówiłaś, że musisz kupić prezenty.

- Mówiłam- potwierdziła- Rene poprosił mnie o spotkanie. Mam być dopiero za godzinę.

- Świetnie, możemy iść razem. Też mam spotkanie za godzinę. Nareszcie możemy spokojnie porozmawiać, napić się ka….

- Umówiłaś się z nim?- przerwała jej Ginny.

Astoria jeszcze bardziej zmrużyła oczy. Rozejrzała się uważnie po korytarzu, potem jej wzrok znów spoczął na rudowłosej.

- Z nim? Nie mam pojęcia…

- Nie udawaj, Greengrass! Spotykasz się z Malfoyem- wysyczała nauczycielka Zaklęć.

Czarnowłosa poczuła się tak, jakby ktoś wsadził jej głowę pod zimną wodę, a potem rzucił zaklęcie ograniczające tlen. Wpatrywała się w Ginny i gwałtownie nabierała powietrza.

- C-ccoo ty…Ginny…- uspokoiła się trochę i wyprostowała się dumnie- Od kiedy mówisz do mnie po nazwisku, Weasley?

- A od kiedy ty spotykasz się z Mrocznym?

- O nie, nie kochanie- tym razem to Astoria odezwała się oziębłym głosem- Nie oceniaj książki po okładce. Oskarżasz Dracona o posługę dla Mrocznych? Z jakiej racji? Bo ma blond włosy i nazywa się Malfoy?

- Jego ojciec jest szefem Organizacji- padła odpowiedź Ginny.

- Właśnie, jego ojciec. Może i są rodziną, ale to nie znaczy, że Draco jest kopią Lucjusza!

- Może i nie oficjalnie, ale bardzo często znika z zamku w tajemniczych okolicznościach. A ty bierzesz w tym udział.

To było jak mocny cios w twarz. Astoria zacisnęła pięści i spojrzała prosto w czekoladowe oczy swojej przyjaciółki.

- Co chcesz przez to powiedzieć?- wysyczała przez zaciśnięte zęby.

- Ktoś z Zakonu jest zdrajcą. Byłaś na spotkaniu, sama słyszałaś.

- I co z tym wszystkim ma…nie- serce Astorii gwałtownie przyspieszyło, gdy coś sobie uświadomiła- Ty chyba nie mówisz poważnie. Gin, na Merlina! Uważasz, że zdradzam Zakon?

Ginny z trudem przełknęła ślinę, ale nie wytrzymała spojrzenia Astorii. Wyrażało głęboki zawód, smutek i…ból. Jednak w głowie rudowłosej echem odbijały się słowa Angeliny Johnson. „ Twoja przyjaciółka dużo czasu spędza z młodym Malfoyem”. „ W Zakonie jest zdrajca”.

Zdrajca. Zdrajca. Zdrajca. Draco….Astoria…..Zdrajca.

- As…- Ginny wydała z siebie cichy jęk- Ja nie…nie mówię wprost, że to ty. Ale…zachowujesz się dziwnie. Oddaliłaś się ode mnie, kiedy tak naprawdę ze mną rozmawiałaś?

W pannie Greengrass zawrzało. Ginny…śmie oskarżać ją o zdradę, o to, że się od siebie oddaliły. A ona…to wszystko robi właśnie dla rudowłosej. Merlinie! Trzy miesiące spędziła na poszukiwaniu składników Eliksiru Pamięci, wytrzymuje nawet towarzystwo Madelaine Parks, by tylko pomóc rudowłosej. Ale Ginny o tym nie wiedziała. Nie widziała nic, oprócz tego, że ona i Draco spędzają ze sobą podejrzanie dużo czasu.

- A kiedy ty ostatnio miałaś czas, by ze mną porozmawiać? Nic nie wiesz, Ginny! Nic! Nie masz bladego pojęcia o tym, co się dzieje!

- Wiem co się dzieje! Mroczni planują kolejny atak, a ktoś z Zakonu jest zdrajcą.

- I ty uważasz, że to ja!

Stały bardzo blisko siebie. Oczy Astorii płonęły niezdrowym blaskiem, a w Ginny skumulowała się magiczna energia. Pobliska lampa wybuchła, gdy rudowłosa zacisnęła ze złości pięść. Czarnowłosa nauczycielka Astronomii ochłonęła trochę i zauważyła, że ich kłótni przygląda się tłumek młodszych uczniów. Wzięła kilka głębszych oddechów i znów spojrzała na nauczycielkę Zaklęć.

- Powiedziałaś już swoje. Jestem umówiona, więc muszę już iść- powiedziała głosem wypranym z emocji.

- Jasne- prychnęła Ginny- Leć do Malfoya- wysyczała cicho- Możesz mu się wyżalić, bo przecież to ja jestem ta zła.

Nie czekała na reakcje Astorii. Jednym ruchem ręki, nawet nie używając różdżki naprawiła rozbitą lampę i szybkim krokiem opuściła korytarz. Chwilę później to samo zrobiła Astoria. Poszły w zupełnie innych kierunkach. Ginny na stadion, a czarnowłosa do Hogsmeade. Jednak obie dały upust gotujących się uczuć i uroniły kilka łez.

********

R

ene de Fines zjawił się w Hogsmeade o siedemnastej. Do spotkania z Ginny została godzina. Pogoda była okropna, z nieba padały wielkie płaty śniegu, a mróz był siarczysty. Francuz okrył szyję ciepłym szalem i ruszył w stronę Gospody pod Świńskim Łbem. Kiedy już znalazł się w środku, rozejrzał się uważnie po izbie. Za ladą wciąż stał sędziwy brat Dumbledore’a. Gości było sporo, może dlatego, że zbliżały się święta, a był to czas spotkań z dawno niewidzianymi przyjaciółmi. Ominął stolik, przy którym trzech mężczyzn głośno debatowało o ostatnim meczu Zjednoczonych z Armatami i stanął przed barmanem.

- Poproszę kufel miodu pitnego.

- Jasne, idealny trunek na rozgrzanie w taką pogodę- mruknął starzec i po chwili postawił przed Rene ciepłu napój.

- Czuję w kościach, że zbliżają się nieprzyjemne dni. U nas we Francji jest takie powiedzenie. Omen złych gości to trzeszczenie kości.

Barman obrzucił go uważnym spojrzeniem i pokiwał głową.

- Merlin jeden wie, co nadchodzi. Ale rzeczywiście można wyczuć złą aurę.

Drzwi gospody ponownie się otworzyły. Zostało dziesięć minut do umówionego spotkania, więc Rene lada chwila spodziewał się przyjścia Ginny. Jego zapał ostudziły następne słowa sędziwego barmana.

- Niech mnie hipogryf kopnie! Czyż to nie Syriusz Black i jego chrześniak? Porządny chłop wyrósł z ciebie, Potter.

- Miło cię widzieć, Abe. Co słychać?

- Właśnie z tym miłym gościem rozmawiamy o tym, że niedługo wydarzy się coś złego. W powietrzu panuje zła atmosfera.

Szmaragdowe oczy Harry’ego uważnie otaksowały Francuza. Kiedy ponownie się odezwał można było wyczuć małą zmianę w głosie czarnowłosego.

- Witaj, Rene. Odwiedzasz George’a?

- Nie, mam randkę.

- Randkę?

- Tak. Z Ginny- Rene zaśmiał się w duchu, kiedy Potter zesztywniał, a jego oczy zmrużyły się, gdy patrzył na niego.

-Z Ginny?- zapytał, jakby nie usłyszał wcześniejszych słów Francuza.

- Na pewno ją znasz. Śliczna, diabelnie seksowna siostra Weasleyów.

Usłyszał jak Syriusz przeklina cicho pod nosem, kiedy postawa Harry’ego gwałtownie uległa zmianie. Zielonooki napiął wszystkie mięśnie, a oczy iskrzyły, gdy wpatrywał się w Rene. Pięści zacisnął tak mocno, aż pobielały knykcie. Pierś falowała w nierównym oddechu.

- Ale ona przecież pracuje razem z tobą, prawda? Musisz przyznać, że niezła z niej laska. No i ma cięty języczek. Swoją drogą, pewnie potrafi robić cudeńka tym zwinnym języczkiem.

Rene paplał co mu ślina na język przyniosła nieświadomy niczego. A Abe i Syriusz z przerażeniem patrzyli jak Harry traci nad sobą kontrolę.

- Słyszałem, że trzy lata temu zostawił ją chłopak. Musiał być niezłym wariatem, skoro zrezygnował z takiej ślicznotki- to były ostatnie słowa jakie czarnowłosy Francuz wypowiedział.

Niekontrolowana pięść Harry’ego wystrzeliła do przodu, napotykając nos Rene. Potem kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie. Abe i Syriusz krzyknęli coś do Pottera, a trzej mężczyźni dyskutujący o meczu również wdali się w bójkę. Rene upadł na podłogę po niespodziewanym ciosie, a Syriusz dołączył do niego, gdy Harry wytrącił mu różdżkę z dłoni. Francuz z wściekłością na twarzy rzucił się na czarnowłosego, wdając się w pospolitą, mugolską walkę. Bijący się obok czarodzieje pozbijali butelki i szklanki, a odłamki szkła wylądowały na znajdujących się na podłodze Syriuszu i Rene. Abe utracił władzę nad gośćmi swojego baru, a utraciwszy wcześniej różdżkę schował się za ladą, by uniknąć okaleczenia. Niemal wszyscy mężczyźni znajdujący się w barze dołączyli do bójki. A czarnowłosa kobieta wychodząca z łazienki ze złością w oczach patrzyła na dwóch czarnowłosych czarodziei, którzy rozpoczęli to wszystko. Nie była zła o to, że się biją. Była zła, bo to wszystko dotyczyło Ginevry Weasley. Ta ruda wiedźma rozkochała w sobie Harry’ego i tego Francuza. Obaj walczyli właśnie z jej powodu. Cho Chang nie była z tego zadowolona. To o nią powinien zabiegać Harry. To ona była pierwszą miłością Pottera. To ona powinna być ukochaną bohatera, a nie ta Weasley.

Zajęci walką mężczyźni nie zauważyli, jak do gospody wchodzi drobna, czarnowłosa postać. Zdążyła uchylić się przed lecącym zaklęciem, bo któryś z walczących przypomniał sobie, że jest czarodziejem. Z szokiem wypisanym na twarzy patrzyła na rozgrywającą się sytuacje. Z jej ust wyrwało się przekleństwo, kiedy wreszcie zrozumiała co się dzieje. Jej duże oczy wypatrzyły jedyną stojącą osobę w całym barze. Harry Potter z wyciągniętą dłonią stał nad Rene de Finesem, a jego oczy świeciły się niezdrowym blaskiem. Przeklęła jeszcze raz, bo Harry potrafił używać magii bezróżdżkowej. Dzisiaj już była świadkiem, jak pod wpływem emocji, Ginny używa tego rodzaju magii. A jeśli Potter był zły, a ewidentnie był wściekły, to Rene nie był w komfortowej sytuacji. Wyciągnęła swoją różdżkę i błyskawicznie rzuciła zaklęcia.

-Expelliarmus! Incancerus!

Różdżka Rene wyleciała mu z ręki, a przybyła kobieta zwinnym ruchem ją złapała. Następnie z jej różdżki wyskoczyły liny, które oplotły Harry’ego i Rene. Obaj zostali przywiązani do krzeseł. Nie wyglądali najlepiej. Podbite oko Francuza powoli stawało się sine, a krwawiąca warga Pottera pobrudziła mu koszulę. Kobieta podeszła do leżącego Syriusza i pomogła mu wstać. Jego ręce całe okaleczone były przez odłamki szkła. Omiotła wzrokiem całą gospodę, w której zapadła zdumiewająca cisza. Wszyscy wpatrywali się w czarnowłosą.

- Możesz już wyjść, Abe!

Zza lady wyłoniła się głowa starca. Gdy tylko zobaczył czarnowłosą, od razu do niej podszedł.

- Dzięki Merlinowi, że się zjawiłaś, panienko. Nie dałbym rady z tyloma rozzłoszczonymi mężczyznami. Nie te lata, panienko.

- Spokojnie, Abe. A ty- wskazała różdżką na wiercącego się Pottera-Pójdziesz ze mną.

Uwolniła obu mężczyzn z oplatających lin i pociągnęła Harry’ego do wyjścia. Przy drzwiach obróciła się przez ramię i zwróciła się do Francuza.

- Ach…Rene. Nie masz co czekać na Ginny. Nie przyjdzie.

- Coś się stało?

- Nic takiego. Tylko musi…ochłonąć- odpowiedziała zdawkowo. Harry posłał jej pytające spojrzenie, ale Astoria nie zwróciła na to uwagi. Chwyciła go za przód płaszcza i pociągnęła za sobą. Głuchą ciszę przerwało trzaśnięcie zamykanych drzwi.

- To ma  przechlapane chłopak- mruknął Abe.

Syriusz pokiwał głową i westchnął. Podniósł swoją różdżkę i zabrał się za naprawianie wyrządzonych szkód. Cho Chang wykorzystała zamieszanie i podeszła do Rene.

- Chodź, pomogę ci. Nie wyglądasz najlepiej.

Francuz przyjrzał jej się uważnie, ale podał jej dłoń. Azjatka pomogła mu wstać i oboje skierowali się do najdalej oddalonego od wyjścia stolika. Cho sprawnie naprawiła złamany nos Rene i biła się z myślami. Westchnęła i podjęła decyzję.

- Słuchaj…Rene. Mogę ci mówisz po imieniu, prawda?- spojrzała na Francuza, a ten pokiwał głową- wiem, że chcesz zdobyć Ginny. Harry jest dla ciebie przeszkodą, cały czas się koło niej kręci.

- Nic na to nie poradzę, nie pracuję w Hogwarcie.

- Ale ja tak- odparła Chang. Rene spojrzał na nią z uwagą.

- I co w związku z tym?

- A to, że mogę ich rozdzielić. Od jakiegoś czasu próbuję zdobyć Harry’ego, ale…ona zawsze stoi mi na drodze. Możemy podjąć współpracę.

- Współpracę?

- Tak. Tobie zależy na Rudej, a mnie na Potterze. Musimy sprawić, żeby oddalili się od siebie. Teraz będzie idealna okazja. Idą święta- uśmiechnęła się- Masz szansę odwrócić uwagę Rudej od Harry’ego.

- A co z nim?

- Jego zostaw mnie. Już ja sprawię, że Harry Potter wybije sobie z głowy miłość do Ginny Weasley. Twoim zadaniem jest tylko, aby ona jak najmniej czasu przebywała w jego towarzystwie. Resztę zrobię ja.

- A co chcesz zrobić?

Cho uśmiechnęła się wrednie i spojrzała za okno.

- Od miłości do nienawiści jeden krok. Sprawię, że Harry Potter znienawidzi Ginny. Znienawidzi ją tak bardzo, jak teraz ją kocha- jej śmiech zmroził krew w żyłach Rene.

Po chwili sam pozwolił sobie na wredny uśmiech. Tak…Potter pożałuje, że z nim zadarł.

- Zgoda. Ja zajmę się Ginny, a ty Potterem.

Od miłości do nienawiści jeden krok….jednak Rene nie zdawał sobie sprawy, że to jego Ginny znienawidzi. I to już niedługo.

No cześć :D

Wiem, wiem. Obiecałam rozdział w piątek. Ale natłok obowiązków trochę mnie przygniótł. W szkole trwa właśnie ostatnie rozliczenie, niedługo mam egzamin na prawo jazdy, więc muszę się przygotować. Nawet w kościele mamy nauki przedmałżeńskie…. No i czasu mało.

Ale nareszcie napisałam rozdział. Może nie jest zbyt dobry, ale takie są skutki pisania fragmentami. Mam jednak nadzieję, że wam się spodoba. Kilka spraw wyjaśnionych, inne rozpoczęte.

Ach i jeszcze wyjaśnienie.

*przeznaczenie rodziny Delacour i Parksów- ten wątek zostanie podjęty w kontynuacji Mrocznych. No może nie kontynuacji, bo będą inni bohaterowie, ale ci też się pojawią. Główny wątek będzie dotyczył Louisa Weasleya. Losy syna Fleur Delacour i córki Williama Parksa zetkną się i powróci wątek przeznaczenia. Jednak nie chodzi tu o miłość, tylko…ochronę. Ale nie będę zdradzać szczegółów, powiem tylko, że jest to historia oparta na nowym pokoleniu, jednak odnosząca się do tego opowiadania.

Następna notka pojawi się dopiero w wakacje, ponieważ wyjeżdżam na wycieczkę do Krakowa na trzy dni, a potem czeka mnie egzamin na prawko. Trzymać kciuki :D

No i komentować!