Wspomnienie 12: „ Uważaj, Turner”

Z

aczął się grudzień, a wraz z nim największe utrapienie nauczycieli. Nieubłaganie zbliżał się koniec semestru. W gabinetach profesorów trwało istne oblężenie prowadzone przez spóźnialskich i leniwych uczniów, którzy na ostatnią chwilę oddawali zaległe prace. Ginny jako jedna z nielicznych nauczycieli mogła bez bólu głowy zasiąść do wystawiania ocen i przygotowywania egzaminu na koniec semestru. Tak jak umówiła się z uczniami na początku roku, każdy pilnował terminów oddawania prac, a lekcje Zaklęć były przyjemne i bezstresowe. Po rozmowie z Mcgonagall, Ginny i Harry postanowili połączyć zaliczenie z obu przedmiotów, których nauczali. Właśnie teraz miała się odbyć lekcja Obrony z szóstoklasistami. Pod klasą profesora Pottera stało czworo Gryfonów, dwóch chłopaków i dwie dziewczyny. Oparty o ścianę wysoki, z brązowymi włosami postawionymi na jeża chłopak rzucił swoją torbę na ziemię i spojrzał na sufit.

- Jak myślicie, jeśli zagadałbym do Irytka, to dokopałby Kaspianowi? Koleś zasłużył na niezły łomot. Nawet ja tak myślę, a jestem Prefektem.

Czarnowłosa dziewczyna osunęła się po ścianie i rozprostowała nogi. Była to drobnej, lecz zgrabnej budowy uczennica, która swój czerwono-złoty krawat zawsze nosiła luźno zawiązany. Nigdy nie nosiła spódniczek. Jej znak rozpoznawczy to wiecznie rozwiązane czarne trampki, przez które wpadała w liczne kłopoty. Niezawiązane sznurówki  prowadziły do utraty równowagi, a to z kolei do zniszczenia kilku cennych zabytków Hogwartu. Przez swoją nieuwagę dziewczyna wylała Eliksir Wybielający na obraz Roweny Ravenclaw, który znajdował się obok Skrzydła Szpitalnego. Miała tylko, na prośbę pracującej w Skrzydle Madelaine przynieść zapas Eliksiru od profesora Malfoya, a przez te nieszczęsne sznurówki potknęła się i część mikstury wylądowała na obrazie założycielki Hogwartu. W tamtej chwili pierwszy raz widziała czerwonego jak burak Filiusa Flitwicka, oczywiście nie powstrzymała się od powiedzenia tego, co przyczyniło się do dwóch tygodni szlabanu. Mimo swojej niezdarności miała oddanych przyjaciół, do których zaliczał się jej kuzyn. Każdy, kto choć trochę ją poznał, nie mógł uwierzyć, że Evanlyn Turner i wynoszony pod niebiosa Lancelot to rodzina. Są jak ogień i woda. Ona niska i czarnowłosa, on- wysoki blondyn. Ona niezdarna, wszystko leciało jej z rąk. On zapowiadał się na szkolną legendę Quidditcha, niepokonany Lance, mistrz zwodów, zdobywca największej ilości goli. Evanlyn z kolei miała niezwykły talent orientacyjny. Uwielbiała Astronomię, zawsze potrafiła odnaleźć właściwą drogę, kierując się tylko sobie znanymi szczegółami. Jej najlepszą przyjaciółką jest Jasmine Clark, przewodnicząca szkolnego kółka zielarstwa, miłośniczka natury, która w dormitorium pod łóżkiem trzyma zapas skrzeloziela. Nie miała pojęcia po co Jasmine skrzeloziele, ale nie odzywała się, bo sama miała swoje dziwactwa. Na przykład to, że punktualnie o siódmej wieczorem musiała zjeść karmelowy budyń. Do tego przyzwyczaił ją ojciec. Brandon Turner, chodzący geniusz magicznego cukiernictwa jest głównym pomysłodawcą smakołyków Miodowego Królestwa. Słodycze od dziecka były jego pasją. Nic dziwnego, bo to właśnie pradziadek Lancelota i Evanlyn wymyślił słynne czekoladowe żaby i kolekcjonowane przez wszystkich karty sławnych czarodziejów. Brat Brandona i ojciec Lance’a, Howard, odziedziczył cechy po babce i skupił się na łapaniu czarnoksiężników. Teraz obaj bracia cieszyli się szacunkiem i zajmowali wysokie stanowiska. Brandon jako cukierniczy geniusz, a Howard jako szef Brygady Uderzeniowej.

- Kaspian Rosier, Rid? Naprawdę chcesz z nim zadzierać? Dobrze wiesz, że jego ojciec robi mroczne interesy. Zrobisz coś jego synkowi, to on odegra się na naszych ojcach. A ty jesteś Prefektem, nie rób głupstw, bo sobie zaszkodzisz. Fajnie jest mieć wysoko postawionego kumpla.

Ridley Daniels, Prefekt Gryffindoru, najlepszy przyjaciel Lancelota od pierwszej klasy miał na pieńku z Kaspianem Rosierem. Siedemnastoletni Ślizgon uprzykrzał mu życie na każdym kroku. Wcale nie chodziło tu o zatarg Gryfon-Ślizgon. Ojciec Ridley’a również pracuje w Brygadzie i to on złapał Evana Rosiera, ojca Kaspiana. Znany Śmierciożerca trafił do Azkabanu, lecz w procesie nic mu nie udowodniono, bo dziwnym trafem wszystkie dowody zniknęły z ministerstwa. Evan ciągle jest na wolności, a całe ministerstwo sądzi, że ma powiązania z Organizacją Mrocznych.

- Tak, zawsze wyciągnę cię z tarapatów, Turner- zaśmiał się pod nosem. Wybił dzwonek oznajmiający koniec przerwy, więc Evanlyn wyciągnęła rękę do przyjaciela, by pomógł jej wstać. Korytarzem zmierzali pozostali szóstoklasiści, którzy chwilę po dzwonku ustawili się pod drzwiami do klasy i czekali na nauczyciela. Czekali pięć minut, aż zza zakrętu wyłonił się czarnowłosy nauczyciel Obrony. Harry otworzył klasę i zaprosił młodzież do środka. Sam zdjął z siebie czarną szatę, podwinął rękawy ciemnoniebieskiej koszuli i przeszedł na przód klasy. Policzył wszystkich uczniów i zaznaczył obecność.

- Wiecie co niedługo was czeka, prawda?- zapytał szóstoklasistów- Tak, tak. Zakończenie semestru i egzamin na koniec półrocza. Z tego co wiem, w poprzednich latach zdawaliście egzamin z dwóch części. Najpierw teoretyczna, potem praktyczna. Jednak w tym roku egzamin przebiegnie trochę inaczej.

Uczniowie spoglądali na siebie zainteresowani. Czekali na dalsze wyjaśnienia profesora.

- Rozmawiałem ostatnio w profesor Weasley, która wpadła na znakomity pomysł. Po rozmowie z dyrektorką, która wyraziła zgodę na realizację pomysłu, chciałbym zapoznać was z nową formą tegorocznego egzaminu. Pomysł ten zapewnia wam możliwość zdania jednocześnie Obrony Przed Czarną Magią oraz Zaklęć i Uroków. Profesor Weasley jeszcze pracuje nad ulepszeniem formy, ale przekażę wam ogólny zamysł. Zdaje się, że na Zaklęciach takie coś funkcjonuje- uśmiechnął się, widząc że uczniowie wpatrują się w niego z napięciem- Czarodziejskie Pojedynki.

Te dwa słowa sprawiły, że uczniowie zamarli na krótką chwilę, a potem jeden przez drugiego przekrzykiwali się, by zadać pytanie nauczycielowi. Harry uniósł rękę, by uciszyć gwar.

- Spokojnie, wszystko wytłumaczę. Nie będą to standardowe pojedynki. Profesor Weasley przygotowuje tor, na którym będą umieszczone najrozmaitsze pułapki. W tej części wykażecie się wiedzą z Zaklęć i Uroków, a waszym zadaniem jest jak najszybciej dotrzeć do miejsca wyznaczonego jako koniec toru. Wtedy dopiero weźmiecie udział w prawdziwym pojedynku. Na zasadzie magicznego sprawdzania wyników uzyskanych na torze, wylosowany zostanie wasz przeciwnik. Staniecie do pojedynku i to w tej części pochwalicie się znajomością Obrony. Jednakże- dodał, gdy uczniowie pokrzykiwali z uciechy- Sami wiecie, na co was stać w praktyce. Dając wam możliwość zdobycia wyższej oceny, egzamin z części teoretycznej przebiega normalnie. Porozmawiam jeszcze z profesor Weasley, ale myślę, że test napiszecie w połowie grudnia. Z tego co wiem, tor przeszkód zaplanowany jest na osiemnastego grudnia, ponieważ już dwudziestego wyjeżdżacie na przerwę świąteczną. Wszystko jasne?

Harry dał chwilę czasu uczniom, aby mogli przyswoić wszystko do wiadomości. Rozwiał drobne wątpliwości odpowiadając na zadane pytania.

- Dobrze, teraz przejdźmy do lekcji. Niewiele czasu zostało, ale zdążymy zrobić szybką powtórkę. Dobierzcie się w pary, raz dwa- jednym, zwinnym machnięciem różdżki przesunął wszystkie ławki pod ścianę, by środek pozostał wolny- Stańcie naprzeciw siebie. Dzisiaj powtórzymy zaklęcie Protego i Rectumsempra. Jeden z pary rzuca zaklęcie, a drugi używa Protego, by się obronić. Ćwiczycie na zmianę, aż do dzwonka. Nie zadaję wam dzisiaj nic, ale zacznijcie powtarzać do egzaminu. No, do roboty!

Potter zabrał się za sprawdzanie zadań szóstoklasistów, podczas gdy oni ćwiczyli zadane zaklęcia. Niedługo potem rozległ się dzwonek, uczniowie wybiegli z klasy. Harry z powrotem poustawiał ławki i udał się na obiad do Wielkiej Sali.

W

 gabinecie nauczycielki Astronomii panował półmrok. W kominku wesoło buchał ogień, a na biurku leżało pełno map z gwiazdozbiorami. Astoria Greengrass właśnie zajmowała się sprawdzaniem zadań czwartoklasistów. Oczy zaczynały ją boleć od ciągłego wpatrywania się w pergaminy. Jak na złość, uczniowie bardzo małym pismem podpisywali konstelacje, często napisy były rozmazane, więc musiała się domyślać co dany uczeń miał na myśli. Ostatnio zaniedbała trochę swoje obowiązki, ponieważ cały wolny czas spędzała z Draco i pomagała mu jak mogła, by blondyn wywiązał się z podjętego zadania. Razem z młodym Malfoyem usiłowali przygotować Eliksir Pamięci. Draco bardzo się zaangażował w zdobywanie poszczególnych składników. Nie chciała tego, ale przez te kilka miesięcy, kiedy mu pomagała, bardzo się do siebie zbliżyli. Często przesiadywali u niego w gabinecie, długo analizowali wszystkie zdobyte wiadomości oraz szukali odpowiednich miejsc, gdzie można dostać rzadko spotykane składniki Eliksiru Pamięci. Raz nawet…zarumieniła się lekko, gdy przypomniała sobie jak dwa tygodnie temu spędziła całą noc w ramionach Draco. Szukali wtedy informacji o miejscach żywotności feniksów, ponieważ do Eliksiru potrzebne jest pięć łez tych ptaków. Tak się złożyło, że rozłożyli się na kanapie w gabinecie blondyna. Wypili również trochę rozgrzewającego miodu pitnego. Pracowali do późna, a wypity miód uderzył do głowy. Zaczęła mamrotać coś o tym, że stał się lepszym człowiekiem i że jest bardziej znośny niż w szkole. O Merlinie! Powiedziała nawet, że ma piękne oczy, szare i błyszczące, jak gwiazdy na niebie. Kompletnie nie panowała nad sobą, a rano obudziła się w gabinecie Draco, przykryta ciepłym kocem. Jej głowa spoczywała na klatce piersiowej blondyna, a jego ramiona obejmowały ją. Poczuła się niezręcznie, ale Malfoy wytłumaczył się, że w nocy się strasznie wierciła, a on przytrzymywał koc. Od tamtej pory więcej czasu spędzała w swoim gabinecie, nadrabiając  sprawdzanie zadań uczniów. Dzisiaj zamierzała uporać się z wszystkim, więc opuściła obiad. Zbliżała się już siedemnasta, gdy usłyszała pukanie do drzwi.

- Wejść!- krzyknęła i wstała, by przywitać gościa. Drzwi otworzyły się, a do pomieszczenia wszedł mężczyzna ubrany w zieloną koszulę. Jego szare oczy spoczęły na czarnowłosej, a usta wykrzywiły się w uśmiechu.

- To tylko ja, Greengrass. Chciałem z tobą porozmawiać. Przed chwilą dostałem list od ojca. Pisze o swoich planach.

Astoria momentalnie zapomniała o tej niezręcznej sytuacji, która wracała do niej co jakiś czas. Wskazała Draconowi miejsce na kanapie obok kominka, a sama przeszła do swojego pokoju, gdzie trzymała drobne smakołyki. Każdy gabinet składał się z dwóch części. W pierwszej z nich znajdowało się miejsce pracy nauczyciela. Kominek, kanapa, regały i biurko. Druga komnata służyła jako sypialnia. Dosyć okazałe łóżko, komoda na ubrania, stolik z lamką nocną. Jeśli nauczyciel miał takie chęci, mógł posiadać radio, a nawet, jak uczniowie, swojego zwierzaka.

- Mam trochę pasztecików dyniowych, możemy napić się kawy. Chyba, że chcesz Kremowe- krzyknęła do Draco.

- Z chęcią wypiję kawę- odpowiedział.

Panna Greengrass zabrała kilka pasztecików, przygotowała dwa parujące kubki kawy i usiadła na kanapie.

- To opowiadaj.

- Wiesz, że Mroczni zaprosili Zakon do Gry, prawda?- zapytał Draco zajadając pasztecik- Właśnie planują pierwszy ruch. Z tego, co ojciec napisał w liście wynika, że szykują się na kogoś wysoko postawionego. Nie, nie- zaprzeczył, widząc, że Astoria otwiera usta- Nie bezpośrednio. To by było zbyt ryzykowne z ich strony. Zamierzają zaatakować z innej strony. Polują na kogoś z ich rodziny.

Astoria wciągnęła gwałtownie powietrze, bo zbyt szybko przełknęła gorący łyk kawy. Gdy fala gorąca już odpuściła, spojrzała na blondyna mrużąc oczy.

- Czyli co? Wybierają sobie wpływową osobę, a że nie mogą dostać się do niej bezpośrednio, skrzywdzą ich dzieci albo kogoś z rodziny?- prychnęła, gdy Draco pokiwał głową- wiesz kogo mają na liście?

- Nie… to znaczy, nie widziałem tej listy, ale co nieco słyszałem. Padło parę nazwisk.

- No więc?- czarnowłosa ze zniecierpliwieniem przeżuwała kęs pasztecika- Kto?

- Szef Brygady Uderzeniowej, jeden z bardziej wpływowych uzdrowicieli i szycha Wizengamotu.

- Szef Brygady…chwila moment- gwałtownie odłożyła kubek z kawą, a parę kropli wylało się na mały stolik- Howard Turner? Przecież on ma syna w Hogwarcie, a do Hogsmeade Mroczni dostaną się bez problemu.

- Właśnie o to chodzi. O Hogwart- widząc lekko zdezorientowane spojrzenie Astorii, Draco ciężko westchnął- Zamierzają porwać ucznia.

- Cholera- przeklęła cicho czarnowłosa- Dobra, wiemy, że chodzi o syna Turnera, a ten uzdrowiciel?  Kogo on ma w Hogwarcie?

- Córkę, jest w Gryffindorze, zdaje się, że na czwartym roku. Na pewno ją kojarzysz. Pierce Donavan.

- Pierce?  Szukająca Gryfonów?- Draco znów pokiwał głową, a Astoria barwnie zaklęła.

- Poczekaj, to nie wszystko- mruknął, a czarnowłosa przełknęła ciężko- Kojarzysz ten atak na koniec wakacji? Skierowany był na Raymonda Blackberry’ego. Wtedy zginęła jego matka w pożarze- zerknął na swoją towarzyszkę- Mroczni planują powtórkę. W sensie… no nie udało im się dorwać Raya, więc próbują jeszcze raz. Najgorsze jest to, że w Hogwarcie jest dwójka jego dzieci.

- Dylan i Darcy, bliźniaki- panna Greengrass pokiwała głową- chwila…oni zamierzają skrzywdzić ich wszystkich?

Draco dopił resztę kawy, przełknął ostatnie kęsy pasztecika i wstał. Teraz przechadzał się nerwowym krokiem po komnacie. Astoria bezwiednie wodziła za nim wzrokiem, czekając na odpowiedź.

- Oni są chorzy, As- szepnął tak cicho, że kobieta ledwo go zrozumiała. Dreszcz przebiegł jej po plecach, gdy usłyszała padające z jego ust zdrobnienie. Do tej pory zwracali się tak do niej tylko rodzice, Ginny i Kevin. Serce zabiło jej mocniej, gdy dotarło do niej, że przez te wszystkie miesiące ona i Draco zbliżyli się do siebie. Stał się dla niej ważny, nawet bardzo. Czuła nawet ukłucie zazdrości, gdy Malfoy przebywał w towarzystwie Madelaine. On z kolei czuł obowiązek wytłumaczenia się jej, dlaczego w ogóle zadaje się z panną Parks. Wiedziała, że czują do siebie…coś. Tak, coś. Nie wiedziała jeszcze co, a sama myśl o budowie emocjonalnej Draco Malfoya cholernie ją przerażała. Zdawała sobie sprawę, że jest inny niż w szkole, ale nadal wydawał się jej…trudny. Nagle poczuła ciepły dotyk na swojej skórze. Spojrzała w bok i ze świstem wciągnęła powietrze. Błyszczące, szare oczy napotkały jej tęczówki. Tak bardzo pogrążyła się w swoich myślach, że nie zauważyła jak Draco z powrotem usiadł na kanapie. Jego ręka lekko drżała, gdy wodził palcami po jej ramieniu. Zobaczyła, że jego oczy wyrażają obawę, determinację i…strach. Nagle oblała ją fala zimna.

- To nie wszystko, prawda? Wiesz coś jeszcze.

- Ja…słyszałem jeszcze jedno nazwisko. Nie spodoba ci się to.

- Mówże wreszcie!- warknęła i desperacko chwyciła go za przód koszuli. Draco cały czas błądził palcami po jej ramionach, jednak ona nie czuła już tego ciepła.

- Wicedyrektor Departamentu Przestrzegania Prawa- słowa blondyna zadziałały niczym tłuczek na zawodników. W głowie jej się lekko zakręciło, a z ust wydobył się cichy jęk. Palce do białości zacisnęły się na jego koszuli. Nie słyszała już nic, w głowie huczały jej tylko następne słowa Malfoya.

- Dominic Greengrass. Twój ojciec.

W

ysoki, rudowłosy mężczyzna biegł przez ulicę Pokątną. Czarną szatę zaciągnął na głowę, chroniąc się przed padającym deszczem. Mimo to, jego włosy i tak były mokre. Usłyszał pierwszy grzmot burzy, gdy wreszcie dotarł do swojego mieszkania. Rzucił odpowiednie zaklęcia, by obejść zabezpieczenia i wszedł do środka. Przemoczoną szatę powiesił na krześle i niedbale użył zaklęcia osuszającego. Złorzecząc pod nosem na parszywą pogodę, przeszedł do salonu. Było to nieduże pomieszczenie, w którym znajdowała się kanapa, stół, gdzie przyjmowali gości, regał z książkami, szafa z zalegającymi ubraniami, kocami i starymi rupieciami oraz kominek. Energicznie pocierając ręce, mężczyzna rozpalił ogień w kominku i przywołał z kuchni butelkę Piwa Kremowego. Zabrał swoją teczkę z dokumentami i rozsiadł się wygodnie na kanapie. Pod ręką poczuł coś miękkiego, więc złapał za to i przysunął bliżej kominka, by zobaczyć co to jest. Wykonując ruch, poczuł delikatną woń róż. Uśmiechnął się pod nosem. Sweter jego kochanej Hermiony ciągle pachniał jej ulubionymi perfumami.  No, nie tylko jej. Wiedział, że jego narzeczona bardzo lubi róże, więc tym się kierował, gdy pierwszy raz kupował jej perfumy. Sam je wybierał, a kiedy wąchał właśnie te, od razu wiedział, że sprawi radość Hermionie. To był ich ulubiony zapach, ich wspólny. Tak jak to mieszkanie. Był niezwykle dumny z tego, że powoli razem z panną Granger tworzyli coś swojego. Kiedyś, w czasach szkoły nigdy nie mogli się dogadać. Kłócili się o każdą drobnostkę. Jednak po wojnie, która spowodowała u nich obojga wybuch uczuć, wreszcie znaleźli wspólny język. Rzucił się w tą miłość głową na przód, a zazwyczaj rozsądna Hermiona dorównywała mu kroku i ciągle zaskakiwała go nowymi pomysłami i decyzjami. Pierwszy raz doznał lekkiego szoku, gdy przyjęła jego niespodziewane oświadczyny. Nigdy jej się nie spieszyło, wystarczyło jej to, że byli ze sobą szczęśliwi. Później zajęli się planowaniem wesela, które miało być już niedługo, w kwietniu. Dwa miesiące temu, po długich, zazwyczaj wieczornych rozmowach przy dobrym winie postanowili, że zamieszkają razem. Znaleźli skromne mieszkanie na Pokątnej, wynajmowane od starego Ollivandera. Trzy tygodnie temu kupili nowe, wielkie i niezwykle wygodne łóżko, które tego samego dnia testowali w bardzo intymny i gorący sposób. Wszystko układało się wspaniale. On został szefem Dowcipów na Pokątnej, a Hermiona dostała awans i teraz była asystentką w biurze Dyrektorki Departamentu Przestrzegania Prawa. Za pięć miesięcy mieli zostać małżeństwem, a on i Hermiona będą mieć to samo nazwisko.

Ron zabrał się za podliczanie miesięcznego utargu sklepu, gdy usłyszał jak drzwi się otwierają, a do mieszkania wpadł zimny podmuch wiatru. Za oknem rozległ się kolejny grzmot.

- Co za paskudna pogoda- usłyszał melodyjny kobiecy głos z korytarza. Rudowłosy poczuł lekkie łaskotanie w brzuchu, do salonu weszła drobna kobieta z burzą mokrych, brązowych loków. Weasley szybko doskoczył do niej i pomógł zdjąć płaszcz. Odnosząc go na wieszak znowu poczuł wspaniały zapach róż.

- Jadłeś już, kochanie?

- Nie, czekałem na ciebie- podszedł do niej i złożył na jej ustach czuły pocałunek. Pozwolili na chwilę zatonąć w ogarniających ich uczuciach, przedłużając go i błądząc palcami po swoich włosach. Gdy oderwali się już od siebie, posłali sobie uśmiech i oboje poszli do kuchni. Hermiona zabrała się za przygotowanie jedzenia, a Ron nakrył do stołu. Parę chwil potem, zajadali pyszną i gorącą porcję kurczaka w ziołach. Przyjemną ciszę przerwał głos Hermiony.

- Myślałam dzisiaj o naszym ślubie.

Rudowłosy spojrzał na nią i napił się soku.

- Masz jakieś życzenia? Wiesz, że moja matka od miesiąca wszystko przygotowuje. Możemy z nią porozmawiać, jeśli masz jakieś sugestie.

- Nie, nie- pokręciła głową i uśmiechnęła się do niego- Nie chodzi mi o wesele. Molly powiedziała, że niczym nie mam się przejmować. Chodzi mi o samą ceremonię ślubu. Musimy wybrać świadków- dokończyła, gdy Ron patrzył na nią zmrużonymi oczami.

Na twarzy rudzielca zagościło zrozumienie. Przełknął ostatnie kęsy kurczaka, wytarł usta serwetką, splótł dłonie i oparł o nie brodę, cały czas patrząc na swoją narzeczoną.

- Rozumiem. Nie wiesz kogo wybrać? Ja od samego początku mówiłem, że to będzie Harry. Poproszę go o to w święta, ale to będzie tylko formalność.

- Nie chodzi o to, że nie wiem kogo chcę wybrać, Ron. Dobrze wiem, kogo poproszę. Tylko….no sam wiesz jaka jest sytuacja. Nie wiem, jak Ginny zareaguje na wieść, że jej partnerem będzie Harry. W sensie…oj, dobrze wiesz, że świadkowie muszą zatańczyć pierwszy taniec, razem z parą młodą. Ona go nie pamięta, a on….reaguje bardzo emocjonalnie na jej widok.

- Kochanie- westchnął Ron- Wszystko będzie dobrze. Ginny i Harry świetnie się dogadują, przynajmniej tak wynika z listów od Syriusza. Ostatnio nawet pisał, że oboje pracują nad wspólnym egzaminem na koniec semestru.

- Tak, wiem. Sama rozmawiałam z Syriuszem ostatnio przez Fiu- powiedziała- Wiesz co powiedział? Cho cały czas kręci się koło Harry’ego. Twierdzi nawet, że Astoria wdała się z nią w sprzeczkę. Astoria!- krzyknęła.

- Co w tym dziwnego? Astoria zna całą sytuację, wie o wszystkim, co działo się między Harrym a Ginny. Opiekowała się moją siostrą, gdy ta uciekła z Londynu. Umożliwiła spotkanie George’a i Gin.

- Wiem, Ron. Wiem. Tylko, że Astoria nigdy nie zwracała uwagi na zaczepki, nigdy. Ma w nosie opinię innych. A teraz co? Drze koty z Cho Chang.

- Nigdy nie przejmowała się, co ludzie mówią o niej- poprawił ją rudowłosy, kładąc nacisk na ostatnie słowo- Astoria jest wrażliwa na to, co ludzie mówią o jej przyjaciołach. Pamiętasz, jak nakrzyczała na mnie, gdy podczas pierwszego zebrania Zakonu, na którym byli Geengrassowie pomarudziłem trochę na Dafne?

- Tak- zachichotała cicho- Jeśli dobrze pamiętam nazwała cię gburowatym chochlikiem bez krzty głębszego spojrzenia na osobowość człowieka.

Weasley skrzywił się lekko. Rzeczywiście tak go nazwała. Astoria Greengrass posiada bardzo bogate słownictwo, czasami nawet nie ma pojęcia co to znaczy. Broni jak lwica tego, co jest jej bliskie. Ron zastanawiał się nawet, jakim cudem trafiła do Slytherinu. Jedyną rozsądną odpowiedzią wydaje się to, że Greengrassowie są rodem czystej krwi i od pokoleń byli Ślizgonami. Tak samo jak Malfoyowie.

- Ron…- Hermiona zawahała się- A co jeśli podczas wesela dojdzie do przykrego incydentu i Harry z Ginny się pokłócą? Skoro ona go nie pamięta, nie wie jakich tematów lepiej przy nim nie poruszać. Pamiętam, jak zaraz po wojnie Ginny dość dosadnie powiedziała co myśli o tym, że Harry obwinia się o śmierć Freda, Tonks i Remusa. Nie chcę, by znowu się od siebie oddalili. Harry dopiero co ją odzyskał.

- Ginny jako jedyna potrafi ustawić Harry’ego do pionu. Owszem, wtedy się pokłócili, ale potem Ginny długo z nim rozmawiała. Nie wiem jak to zrobiła, ale Harry przestał się obwiniać i skupił się na relacjach z małym Teddym.

- Ma na niego zbawienny wpływ- szepnęła Hermiona- Harry jest przy niej prawdziwym sobą, a nie tym Potterem, Wybrańcem. Chciałabym, żeby wreszcie  wrócili do siebie i wszystko było jak dawniej.

Ciche życzenie wypowiedziane przez kobietę zawisło między młodą parą. Za oknem znów rozległ się grzmot.

B

yło już po osiemnastej, kiedy Kingsley Schaklebolt wezwał do swojego gabinetu młodą stażystkę czarodziejskiego prawa. Wybrał zaufaną osobę, ponieważ miał do przekazania ważne wiadomości. Ciszę panującą w gabinecie przerwało pukanie do drzwi.

- Wzywał mnie pan, panie Ministrze.

- Wejdź, Susan- zaprosił ją do środka i wskazał miejsce, by usiadła- Proszę cię o szczególną uwagę, bo te wszystkie wiadomości musisz przekazać Amelii.

Susan Bones, średniego wzrostu dwudziestojednoletnia kobieta była jedną z najlepiej zapowiadających się pracowników Departamentu Przestrzegania Prawa. Razem z Hermioną Granger została przeniesiona do głównego boksu Departamentu, gdzie obie pracowały jako asystentki dyrektorów Departamentu, Amelii Bones i Dominica Greengrassa. Do obu kobiet miał zaufanie. Zarówno Hermiona, jak i Susan należą do Zakonu Feniksa, więc bardzo dobrze je poznał.

- Howard Turner przekazał mi nowe informacje o Parkinson- powiedział Kingsley- Zdaje się, że Brygada odnalazła miejsce jej przebywania. Dosyć dziwne miejsce, mocno podejrzane. Ale to w końcu Parkinson, po niej można się wszystkiego spodziewać. Tutaj- przesunął w jej stronę teczkę z dokumentami- są wszystkie informacje zebrane przez Turnera i Danielsa. To oni dowodzą tą sprawą.

Susan pokiwała głową i chwyciła teczkę. Widząc pytające spojrzenie kobiety, Kingsley kiwnął na znak, że może się zapoznać z aktami. Rzeczywiście, zebrane informacje były mocno podejrzane. Susan już wstawał z krzesła i kierowała się do wyjścia, by zanieść dokumenty do swojego Departamentu, kiedy zatrzymał ja głos Ministra.

- Poczekaj, Susan. Zapomniałem….Howard prosił, abyś do niego zajrzała, jak będziesz wracać. Chyba ma jakąś sprawę do Dominica. To wszystko, możesz iść- pożegnał się z kobietą i wrócił do swoich spraw.

Susan opuściła gabinet Ministra i skierowała się do windy. Wysiadła na drugim piętrze i przeszła korytarzem, by odwiedzić Biuro Aurorów. Wszystkie boksy, po lewej i prawej stronie zajmowali czarodzieje w bordowych szatach. Ministerstwo podzielone jest na departamenty, a te na biura. Większe biura mogą dzielić się jeszcze na oddziały. Pracownicy różnych departamentów nosili szaty innego koloru. Biura i oddziały nie wymagał tego, pracownicy musieli mieć tylko dodatkowe oznakowania na szacie, odpowiednie do wykonywanej pracy. Susan przywitała się z kilkoma znajomymi i przeszła w głąb biura. Tutaj znajdowały się gabinety szefostwa. Gwain Robarts- szef Aurorów, Howard Turner- szef Brygady Uderzeniowej i Robert Daniels- główny archiwista, który odpowiadał za raporty oraz przygotowywał wstępny grafik pracy, co musiał zatwierdzić Turner. Do Danielsa również zgłaszali się wszyscy, którzy za zgodą Ministra potrzebowali osobistej ochrony. Przed jego gabinetem czekał wysoki i przystojny czarnowłosy mężczyzna.

- Witaj, Blaise- rzuciła przywitanie. Ten również się z nią przywitał.

- Przyszłaś do Turnera? Musisz poczekać, jest u niego Rosier.

Brwi Susan podjechały do góry ze zdziwienia. Czego chciał Evan Rosier od szefa Brygady? Kobieta się zamyśliła i nie zauważyła, jak Blaise przygląda się dokumentom, które trzyma w ręce. Oczy Zabiniego zabłysły, gdy zdołał przeczytać napis na teczce. „ Parkinson, Pansy”. Już chciał się odezwać do Susan, kiedy nagle drzwi gabinetu Turnera otworzyły się. Na korytarz wyszedł wściekły Rosier, a zaraz za nim niewzruszony szef Brygady.

- Napiszę odwołanie do Kingsleya- warknął Rosier w stronę Howarda.

- Proszę bardzo, pisz. Minister powie ci to samo co ja. Nie masz szans, Rosier. Sam nad sobą ukręciłeś bat.

- Jeszcze zobaczymy. Uważaj, Turner- wysyczał Evan i odwrócił się na pięcie. Szybkim krokiem opuścił Biuro.

Napięcie panujące po jego wyjściu przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Na korytarz wyszedł Robert Daniels.

- Wszystko w porządku, Howard?- zapytał.

- Tak, tak- Turner rozejrzał się, jego wzrok spoczął na Susan- O, panna Bones. Zapraszam- zniknął razem z kobietą w swoim gabinecie.

- W czym mogę panu pomóc?- Daniels zwrócił się do Blaise’a.

- Nazywam się Blaise Zabini. Przyszedłem w sprawie przydzielenia ochrony na najbliższy mecz reprezentacji Anglii.

- Ach tak. Zostałem o tym poinformowany. Proszę- skazał mu wejście do swojego gabinetu.

Po ustaleniu wszystkiego z Danielsem, Zabini wyszedł z ministerstwa i deportował się do domu. Siedział przy kominku, a na jego kolanach usadowił się kot.

- Chyba muszę porozmawiać z Susan Bones- powiedział głaszcząc futrzaka- Zdaje się, że posiada informacje o Pansy Parkinson.

I mamy rozdział 12. Jak wam się podoba? Mroczni szykują pierwszy ruch….Następny rozdział powinien rozwiać kilka wątpliwości. Będzie składał się głównie z konfrontacji. Angelina spotka się z Madelaine, Blaise z Susan. Ginny znowu umówi się z Rene, jednak na spotkaniu się nie zjawi, bo dojdzie do konfrontacji między nią a Astorią. Padną dość poważne oskarżenia. Jednak Rene i tak zjawi się na umówionym spotkaniu, tylko zamiast Ginny spotka…Harry’ego.   

Mam do was pytanie. Zbliżamy się do obiecanego punktu kulminacyjnego. Notabene, rozdział 15 będzie rozbity na trzy części. Zdradzę wam, że jeden z bohaterów znajdzie się na łożu śmierci. I tutaj moje pytanie. Co myślicie o wprowadzeniu osoby nieżyjącej? Broń Boże, nie zamierzam nikogo wskrzeszać. Myślałam raczej o…rozmowach z duchami. Chodzi o to, że ta osoba na łożu śmierci dozna kontaktu z ważną dla niej, lecz nieżyjącą osobą.

Zapraszam również do pisania w komentarzach, kto chce być informowany o nowych notkach. Wzbogacę zakładki o „ Informowanych”, więc zapraszam, jeśli chcecie.

No, to tyle ode mnie, teraz czekam na wasze wrażenia :D