Wspomnienie 11: Zdrajca

G

inny obudziła się po godzinie siódmej. Jak przez mgłę przypomniała sobie wczorajszy wieczór. Dyskretne i skromne świętowanie zwycięstwa Gryfonów w gabinecie Syriusza razem z Harrym i Nevillem, wiadomość wysłana do Angeliny, nocne patrolowanie korytarzy, rozmowa z Harrym i…Zrobiło jej się gorąco, gdy wróciło do niej wspomnienie pocałunku. Wszystko rozegrało się tak niespodziewanie, ale mimo to czuła, że to było w pewien sposób…właściwe. Nie wiedziała dlaczego, ale Potter wywoływał u niej pełną gamę uczuć. Od szaleńczo bijącego serca przez kłopoty z wypowiedzią po zawstydzenie. A to było niespotykane. Ginny Weasley zawsze była pewna siebie, dobrze ukrywała emocje. Gdy Harry ją pocałował, poczuła jakby coś wybuchło jej w środku. W głowie jej wirowało, ale jakaś siła kazała oddać pocałunek, co też uczyniła. Czarnowłosy całował delikatnie lecz z pasją, jakby była niezwykle cenną rzeczą, którą łatwo zniszczyć. Oboje stracili poczucie czasu, oddechy stały się cięższe, ruchy bardziej niekontrolowane. Przestrzeń między nimi zmniejszyła się niemal do zera. Działali jakby już to wcześniej robili, wykonywali pewnego rodzaju układ. I Harry i ona wiedzieli co sprawia największą przyjemność tej drugiej osobie. To wszystko było takie dziwne… no bo pierwszy raz spotkali się trzy miesiące temu, ciągle się poznawali, a namiętność buchała między nimi jak u największych kochanków, którzy wiedzą o sobie wszystko i mogliby stworzyć jeden organizm. Nie wiadomo co by stało się dalej, bo gwałtownie odskoczyli od siebie i chwycili różdżki, gdy usłyszeli hałas z pobliskiego korytarza. Harry spojrzał na nią roziskrzonym wzrokiem, przeklął cicho i pobiegł w stronę intruza. Okazało się, że to tylko Irytek majstrujący przy zbrojach. Reszta patrolu przebiegła w niezręcznej ciszy, oboje rzucali sobie szybkie spojrzenia. Po skończonym patrolu Harry pożegnał się z nią szybko, mimo że miał w zwyczaju odprowadzać ją do jej gabinetu i rzucić pełne uroku pożegnanie. W nocy przyśniły jej się wszystkie wspomnienia z Syriuszem. Zawsze tak miała, gdy przypominała sobie kolejne osoby. Sny stanowiły rozwinięcie impulsów, które odblokowywały jej pamięć. Gdy ochłonęła po ciężkiej nocy, wykonała poranne czynności i zamierzała zejść na śniadanie, ale zawahała się. Nie chciała spotkać Harry’ego, jeszcze nie. Zerknęła na zegarek i uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że Astoria o tej porze jeszcze śpi. Panna Greengrass nie należała do rannych ptaszków, tym bardziej, że była sobota. Ubrana w czarne spodnie i bordową tunikę chwyciła czarną, skórzaną kurtkę i brązowy szal z materiału, wciągnęła buty sięgające kostek, szybkim krokiem opuściła swój gabinet i skierowała się w stronę Wieży Astronomicznej. Po kilku minutach stała przed gabinetem nauczycielki astronomii. Zapukała energicznie, a gdy nikt się nie odzywał, zapukała jeszcze dwa razy.

- Już, już. Idę- rozległ się nieco zaspany i zdenerwowany głos Astorii. Rudowłosa usłyszała szczęk zamka i po chwili wpatrywała się w Astorię. A raczej czuprynę czarnych, nieuczesanych włosów, które przykrywały twarz. Widać było tylko poruszające się usta.

- Gin! Na workowate gacie Merlina! Wiesz która jest godzina?

- Wpół do ósmej- odpowiedziała z uśmiechem.

- Wpół do ósmej!- warknęła Astoria- Niedziela, czyli dzień wolny od pracy! Jeden z nielicznych dni, kiedy mogę dłużej pospać, bo jakbyś nie wiedziała uczę ASTRONOMII- przeliterowała ostatni wyraz- Prowadzę swoje zajęcia nocą! Nie wiem, co ty sobie wyobrażasz, że przychodzisz o wpół do ósmej rano i…

- Całowałam się z Harrym.

Astoria gwałtownie przerwała swój wywód. Wpatrywała się tępo w Ginny i kilkakrotnie mrugała oczyma.

- Przepraszam, ale chyba się przesłyszałam. Czy ty właśnie powiedziałaś, że całowałaś się z Harrym?

- Tak. Ja, Ginevra Weasley minionej nocy całowałam się z Harrym Potterem.

Czarnowłosa zamrugała jeszcze parę razy, a potem wybuchła niekontrolowanym śmiechem. Ginny spojrzała na nią zdziwiona i rozejrzała się po korytarzu. Tuż obok usłyszała skrzypienie otwieranych drzwi, więc spojrzała w tamtą stronę. Ku nim zmierzała Cho Chang ubrana w niebieski szlafrok i kapcie z logiem Tajfunów z Tutshill. Jako nauczycielka latania miała swój gabinet obok Astorii, jako że z Wieży Astronomicznej był świetny widok na boisko Quidditcha. W korytarzu obok znajdywał się jeszcze gabinet nauczycielki wróżbiarstwa.

- Co tu się dzieje?- zapytała Cho- Wiecie która jest godzina?

Astoria, która już się uspokoiła ponownie się roześmiała i odpowiedziała.

- Wpół do ósmej.

- Właśnie! Jest wcześnie rano. Cholernie wcześnie- zdenerwowała się Cho- Wszyscy jeszcze śpią, a wy tu sobie pogaduszki urządzacie!

- Spokojnie Cho- szepnęła Astoria- Nie krzycz, bo jeszcze wszystkich pobudzisz.

Azjatka prychnęła głośno, wyrażając swoją irytację. Obudziły ją, a teraz zwracają jej uwagę by była cicho.

- Nie uciszaj mnie, Greengrass. Ty i Weasley może i jesteście chronione przez dyrektorkę, ale kto wie, może zdarzy się jakiś niefortunny wypadek, który zetrze uśmieszki z waszych twarzy.

Astoria gwałtownie się uciszyła i zmrużyła oczy patrząc na Cho.

- Grozisz nam?

- Ja?- uśmiechnęła się ukazując białe zęby- Skąd, tylko was ostrzegam. Pewność siebie może być zgubna. Obie jesteście ulubienicami uczniów, nie chcemy przecież by coś wam się stało.

- O co ci chodzi, Cho?- odezwała się Ginny- Nic złego nie robimy, tylko rozmawiamy i się śmiejemy. Opowiadałam Astorii co działo się podczas nocnego patrolu z Harrym.

- Nie pozwolę, byś zniszczyła moje plany, Weasley- wysyczała Azjatka podchodząc do rudowłosej- Lepiej było bez ciebie. On jest mój. Rozumiesz?

- Co?- Ginny kompletnie nie wiedziała o co chodzi nauczycielce latania. Astoria natomiast zbliżyła się do Chang i uśmiechnęła się kpiąco.

- On nigdy nie był twój i dobrze o tym wiesz, Chang. Straciłaś swoją szansę w Bitwie o Hogwart. Czy to nie ty zdradziłaś kryjówkę Colina tej ropusze Umbridge, gdy ten ukrywał się przed Szmalcownikami? A poza tym serce Harry’ego należy tylko do jednej osoby. Wypadki sprawiły, że zgubili do siebie drogę, ale jak sama powiedziałaś, wszystko może się wydarzyć. Wszystko- wysyczała patrząc prosto w oczy Cho.

Rudowłosa stała i patrzyła na obie kobiety nic nie rozumiejąc. O co chodziło Cho? Co ona jej zrobiła? I dlaczego Astoria wspomniała Bitwę o Hogwart? No i co z tym wszystkim miał wspólnego Colin Creevey?

- Kto by pomyślał, że właśnie ty będziesz taka szlachetna, Greengrass. Ty, córka popleczników Voldemorta. Może udało ci się wkupić w łaski Mcgonagall, ale ja wiem swoje. Coś dużo czasu spędzasz z Draco Malfoyem- uśmiechnęła się szyderczo- Nie pozwolę wam zniszczyć moich planów- powiedziała Cho i odeszła, zostawiając Ginny i Astorię same.

- Co to było?- zapytała rudowłosa, gdy napięcie już trochę opadło.

- Nic. Nic takiego, naprawdę- odparła Astoria, gdy Ginny wpatrywała się w nią wyczekująco- Skoro już tu jesteś to zjemy śniadanie u mnie. Mam trochę smakołyków. A ty opowiesz mi jak całuje Harry Potter- posłała jej uśmieszek.

„ A ja muszę poważnie porozmawiać z Draco. Trzeba znacznie przyspieszyć wszystkie działania.”- dodała w myślach i zamknęła drzwi za rudowłosą przyjaciółką.

P

rzystojny, czarnowłosy mężczyzna z cichym trzaskiem aportował się tuż przy bramą Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Potężne mury budziły zachwyt odwiedzających. Zamek otoczony poranną mgłą i dopiero przedzierającymi się promieniami słońca sprawił, że mężczyzna zatrzymał się na chwilę i zatopił w wspomnieniach. To tutaj rozwijał swoje zdolności, odkrył swoją pasję, przeżył wspaniałe przygody i zdobył wiernego przyjaciela. Uśmiechnął się półgębkiem. Tak, o Draco Malfoyu można powiedzieć wszystko. Jest zimnym draniem, cynicznym i przebiegłym jak lis, zawsze znajdzie wersję korzystną dla siebie, świadomy tego, jakie reakcje jego osoba wywołuje u kobiet, z czego korzysta. Jednak z całą pewnością nie można mu było zarzucić, że jest zdrajcą. O nie. On i Draco od początku szkoły trzymali się razem, wiele razem przeszli, ale nigdy nie porzucił go, gdy potrzebował pomocy. A to działało w dwie strony. Właśnie w tej chwili zmierzał na spotkanie ze swoim przyjacielem, który poprosił go o pomoc. Wczoraj dostał list z prośbą o rychłe spotkanie, jednak nie wyjaśniał on zbyt wiele. Za zgodą Mcgonagall został zaproszony na śniadanie do Wielkiej Sali, gdzie miał odbyć rozmowę z Draco. Kiedy otrząsnął się z zamyślenia, ruszył szybkim krokiem w stronę zamku. Po chwili był już przed drzwiami wejściowymi do szkoły. Rzucił jeszcze szybkie spojrzenie za siebie i otworzył wrota.

- Jak zwykle punktualny- usłyszał, gdy tylko drzwi zamknęły się za nim. Oparty o parapet tuż przy wejściu do lochów stał wysoki, ubrany w szare spodnie i niebieską koszulę blondyn.

- Jakże bym mógł pozwolić, by panicz Malfoy na mnie czekał. To niedopuszczalne- czarnowłosy przybysz posłał blondynowi uśmiech, ukazując równe białe zęby.

- Widzę, że dowcip cię nie opuszcza, przyjacielu.

- To dlatego mam więcej wielbicielek od ciebie.

Blondyn zaśmiał się głośno.

- Tak sobie wmawiaj, Blaise. A teraz chodźmy, jestem głodny i potrzebuję kawy.

Blaise i Draco zdając relacje z ostatnich tygodni przeszli do Wielkiej Sali. Kiedy tylko tam się znaleźli, wszystkie oczy skierowały się na nich. Rozległy się ciche szepty, ponieważ niektórzy rozpoznali czarnowłosego. Obaj mężczyźni jak gdyby nigdy nic, z szerokimi uśmiechami przemierzali środek Sali.

- To Blaise Zabini. W „Proroku” pisali, że prawdopodobnie zostanie wybrany na nowego managera reprezentacji narodowej Anglii w Quidditcha.

- Przecież on ma dopiero dwadzieścia lat.

- Jest najlepszy. Skończył Magiczną Szkołę Sportową w Cardiff, poświęcili mu całe dwie strony w Czarownicy- szeptały dziewczęta z Ravenclawu- No i jest czystej krwi. A jakie z niego ciacho- wzdychały. Zapiszczały, gdy Blaise spojrzał na nie i posłał uśmiech z mrugnięciem oka.

- Ciekawe czy ma dziewczynę. Jak sądzisz, jaki typ lubi?

Obaj mężczyźni nieźle się ubawili, gdy podczas spożywania śniadania uczennice cały czas się w nich wpatrywały. Nie były nawet na tyle dyskretne by to ukrywać. Po prostu wlepiały wzrok jak urzeczone, co z kolei wywołało groźne spojrzenia męskiej części szkoły.

- Koniecznie musisz znaleźć sobie dziewczynę, Zabini- mruknął Draco, gdy skończyli jeść. Blaise zaśmiał się i przeciągnął, zmieniając pozycję siedzenia na krześle. Nigdy ich nie lubił, są strasznie twarde.

- Zazdrosny, że wzbudzam większe zainteresowanie niż ty? Ale prawda, na dłuższą metę to jest wkurzające. A teraz do rzeczy, Draco. Chciałeś ze mną porozmawiać.

- Tak- blondyn rozejrzał się uważnie, czy nikt ich nie podsłuchuje i nachylił się w stronę przyjaciela- Mam do ciebie prośbę. Załatw mi adres zamieszkania Pansy Parkinson- dokończył.

Blaise, który zamierzał zjeść tosta z dżemem, zamarł i zdziwiony spojrzał na Malfoya.

- Parkinson? Chcesz się kontaktować z Parkinson? Oszalałeś?

Pansy nie cieszyła się dobrą reputacją. Ciągle się ukrywała, a Ministerstwo wysłało za nią listy gończe. Podobno ukradła jakieś ważne dokumenty, gdy pracowała jako sekretarka jednego z działów Wizengamotu, ale ani Blaise, ani Draco nie uwierzyli w takie bajki. Z powodu papierów ukrywała by się przez niemal dwa lata? Słuch o niej zaginął, gdy dokonała spektakularnej ucieczki podczas obchodów pierwszej rocznicy zwycięstwa nad Voldemortem. Kto jak kto, ale Pansy Parkinson nie naraziłaby swojej reputacji z powodu jakiś papierków, nawet ważnych. Tu musiało chodzić o coś większego. Tylko o co? To wiedział tylko Minister Schaklebolt i jego zaufani ludzie zajmujący się poszukiwaniem Pansy.

- Muszę, Blaise. To jest ważne. Cholernie ważne. Pewna osoba- syknął cicho, gdy koło nich przeszedł profesor Shay- która może mi pomóc podała warunki.

- W czym ma ci pomóc i jakie to są warunki. No i przede wszystkim- tym razem to czarnowłosy rozejrzał się uważnie- jaką ja odegram w tym rolę?- zapytał z naciskiem na słowo „ja”.

Draco był ogromnie wdzięczny przyjacielowi. Zapytał co ma zrobić, a nie czy musi mu pomóc. Taki był Blaise- zawsze mógł na niego liczyć i nigdy się nie zawiódł.

- Ta kobieta ma wystarczające znajomości, by zdobyć dla mnie składniki Eliksiru Pamięci. W zamian potrzebuje namiarów na Parkinson. Powiedzmy, że musi…wyrównać porachunki. Właśnie o to cię proszę. Załatw mi te namiary. Wiem, że masz wystarczająco znajomości. Jako dobry Ślizgon masz sporo dłużników z roku, gdy w szkole grasowali Carrowowie.

Już podczas ostatniego roku w Hogwarcie obaj zdecydowali, że będą działać po stronie dobra. Draco był zbyt rozpoznawalny, ale Blaise pomagał wielu osobom wykaraskać się z rąk psychicznego rodzeństwa.

- Z pewnością- mruknął Zabini- Nawet na odpowiednich do tego zadania stanowiskach- uśmiechnął się lekko- Czy mógłbym poznać naszą wspólniczkę? Wydaje się intrygująca.

- Właściwie…to teraz jest najlepsza okazja- powiedział Draco- Właśnie przyszła na śniadanie.

Blaise spojrzał w kierunku wskazanym przez przyjaciela. Jego oczy zabłysły a serce chwilowo zgubiło rytm. Widząc wzrok Dracona, kobieta podeszła do mężczyzn i usiadła na pobliskim krześle. Przywitała się z blondynem i wbiła wzrok w drugiego mężczyznę.

- Proszę, proszę. Niezdarny Blaise Zabini. Świat jest mały- powiedziała Madelaine Parks.

A

ngelina nerwowo krzątała się po salonie czekając na swojego gościa. Były umówione na dziewiąta. Co chwilę zerkała na zegarek, ścierała nieistniejący kurz z mebli, przestawiała przedmioty z miejsca na miejsce. Krótko mówiąc lekko panikowała. Nie z powodu osoby z którą miała się spotkać. Powodem jej zdenerwowania był temat, na który miała rozmawiać. Nie wiadomo jak ona go przyjmie. Swego czasu dość dobrze poznała Ginny Weasley. Traktowała ją jak młodszą siostrę, której nie miała. No i…zawsze mogła zwrócić się o radę do rudowłosej. W Hogwarcie dość mocno zauroczyła się Georgiem Weasleyem. Kto jak kto, ale Ginny była idealną osobą do podpytywania o niego. Jest dziewczyną, więc rozumie te sprawy, jest jego siostrą i jednocześnie przyjaciółką. Razem robili psikusy, grali w Quidditcha, pokonywali wszystkich Gryfonów w gargulki. Oczywiście razem z nimi był Fred. Niepokonane Rude Trio. A teraz miała przekazać jej niezbyt miłe wieści o jej przyjaciółce. Greengrassowie okazali się bardzo pomocni, gdy zdecydowali, że po śmierci Dumbledore’a będą szpiegować dla Zakonu. Dominic Greengrass, ojciec Astorii, zajmował i do tej pory zajmuje wysokie stanowisko Wicedyrektora Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, więc siłą rzeczy był jednym z najważniejszych popleczników Voldemorta. Ale kiedy po śmierci Albusa, jego córki wróciły do domu, słuchając relacji sióstr postanowił po cichu przejść na stronę Zakonu. Jednak nie dawno była świadkiem, jak Astoria odbyła niepokojącą rozmowę z młodym Malfoyem. Co prawda długo go nie było, słuch o nim zaginął i nie ma pewności, że współpracuje z Mrocznymi, lecz Angelina wolała dmuchać na zimne. Powie wszystko Ginny, a ona zrobi z tym co chce. Panna Johnson będzie miała czyste sumienie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Angelina zerwała się z fotela i pobiegła otworzyć.

- Witaj, Ginny- uśmiechnęła się i zaprosiła rudowłosą do środka.

- Cześć, Angie- uściskała czarnowłosą- Co słychać u ciebie?

- Wszystko w porządku, dziękuje. Napijesz się czegoś? Zjesz coś?

- Nie dzięki, jadłam przed wyjściem śniadanie. Ale Piwo Kremowe może być.

Angelina poprowadziła rudowłosą do salonu, z kuchni przyniosła dwie butelki Piwa i obie usiadły na fotelach przy kominku. Wdały się w przyjemną rozmowę o Quidditchu, obie są zagorzałymi fankami Harpii z Holyhead i omówiły ostatnie pogłoski o Mrocznych. Angelina wyczuła odpowiedni moment na rozpoczęcie dręczącego ją tematu.

- Mroczni…no właśnie. Ich przywódcą jest Lucjusz Malfoy, prawda?- zapytała, a gdy Ginny pokiwała głową mówiła dalej- Nie wydaje ci się to dziwne, że częstotliwość ataków Organizacji gwałtownie podskoczyła do góry, gdy do Londynu wrócił jego syn?

Ginny zmarszczyła brwi, patrząc uważnie na Angelinę.

- Co masz na myśli?

- No… Draco jest jego synem, nie sądzisz, że…mógłby…to tylko takie przypuszczenia, Gin… Mógłby z nim współpracować.

- Poczekaj- rudowłosa odłożyła butelkę z na wpół opróżnionym Piwem- Myślisz, że Draco należy do Mrocznych?- zamyśliła się i skupiła na wszystkich rozmowach, jakie przeprowadziła z blondynem.

- Nie, nie. Zastanawia mnie tylko, skąd Mroczni wiedzieli, że Hermiona będzie w Hogsmeade.

- Wiedzieli o tym tylko członkowie Zakonu, chyba, że….- rzuciła niepewne spojrzenie Angelinie- Zakon ma przecieki. Ale…myślisz, że to możliwe? Przecież Kingsley już dawno by wytropił zdrajcę, jeśli taki by się pojawił. Jest ministrem, Angie. A poza tym, na kogo skierować domniemane przypuszczenia o zdradę? Wszyscy są ze sobą bardzo zżyci.

Gospodyni domu przekręciła się na krześle,  nerwowo zmieniając pozycję.

- Jak by ci to powiedzieć, Ginny- mruknęła- Myślę, że nie jesteśmy w stanie zmienić się do końca, choć nie wiem jakbyśmy się starali. Pewne nawyki i zamiłowania w nas zostają.

Panna Weasley wbiła wyczekujące spojrzenie w czarnowłosą.

- Angie- jęknęła- Jeśli coś wiesz to mów. Każdy trop jest dobry.

- Tylko problem w tym, że tą nie są pewne informacje. Usłyszałam fragment rozmowy między Draco Malfoyem a członkinią Zakonu.

- Z kim rozmawiał?- zapytała Ginny, a gdy nie doczekała się odpowiedzi, spytała bardziej natarczywie- Z kim?

- Astoria Greengrass.

To przyszło niespodziewanie. Jakby nazwisko jej przyjaciółki było jakąś kartą, która odblokowuje dalszy poziom jej życia. Jak w mugolskiej grze.

„ Idę poszukać Draco. Widzimy się później, Gin”. „ Draco. Draco Malfoy, panienko. Pomagam twojej koleżance nieść mapy”. „ Już się umówiłam, Ginny. Pogadamy na kolacji”.

Butelka z Piwem upadła na podłogę, gdy rudowłosa zsunęła się z fotela na dywan. Słyszała, że Angelina próbuje jej pomóc. Dech jej zaparło, gdy dotarło do niej to, co migało jej przed oczami.

Listy. Ukradkowe i ostrożne spojrzenia. Zdawkowe odpowiedzi. Niebezpiecznie częste spotkania z nauczycielem eliksirów. Przecież Astoria nigdy nie uciekała od jej towarzystwa. A teraz? Oddaliły się od siebie. Jeśli porozmawiają ze sobą szczerze dwa razy na tydzień to będzie sukces.

- Nie…- jęknęła- As…

- Ginny! Ginny!

Gwałtownie wciągnęła powietrze, gdy na jej twarz padł potężny strumień wody. Ocknęła się z otępienia i spojrzała na swoją towarzyszkę. Angelina wpatrywała się w nią wielkimi oczami, przełykała ciężko ślinę.

- Co to było?- zapytała panna Johnson roztrzęsionym głosem.

- To…to nic. Tak się dzieje, jeśli najdą mnie nagłe wspomnienia.

- Nagłe wspomnienia? Czyli ty…- westchnęła ciężko- odzyskujesz pamięć?

- Ja…nie, to nie takie proste. Reaguje na pewne impulsy. Najczęściej zdarza mi się to, podczas osoby, która była i jest mi bliska, choć może teraz nie zdaje sobie z tego sprawy. Tak było z Georgiem, Victoire, Ronem i Hermioną. Ostatnio trafiło na Syriusza.

- Ale…przecież ty dobrze wiesz kim jest Astoria. Zaprzyjaźniłaś się z nią już po ataku. To dlaczego to ona stała się impulsem?

- Jak wspomniałaś o zdrajcy w Zakonie, to wtedy wszystkie wspomnienia przeleciały mi przed oczami. Takie, gdzie As i Malfoy zachowują się dziwnie.

- No dobra- Angelina przejechała ręką po twarzy- Ale i tak twoja pamięć powoli wraca, tak?- Ginny twierdząco pokiwała głową- etapami, ale wraca. Próbujesz coś z tym zrobić?

- Nie mogę. Przywracanie pamięci jest trudnym procesem i wymaga odpowiednich środków. A sama wiesz, że Eliksir Pamięci byłby idealny. Tylko, że jest cholernie trudny do zdobycia.

Jeszcze przez pół godziny rozmawiały o Astorii, która wzbudziła poważne podejrzenia u Ginny. Natomiast Angelina z uwagą słuchała o chwilach, gdy rudowłosa miewała impulsy wspomnień. Potem Weasley wróciła do Hogwartu. Panna Johnson długo siedziała przy kominku, myśląc o całej sytuacji. Istnieje szansa, by Ginny odzyskała pamięć. I to ona jest osobą, która może się do tego przyczynić. Zamierzała upomnieć się o spłatę długu sprzed lat.

- Nadeszła pora na rewanż, panno Parks. Czas spłacić dług, który u mnie masz- mruknęła do siebie i opuściła mieszkanie z cichym trzaskiem teleportacji.

W

 Ministerstwie Magii jak zwykle o tej porze pracownicy zbierali się do domów. Co prawda była niedziela, ale świat czarów nigdy nie śpi, trzeba być ciągle czujnym. Wybiła dwunasta. Kobieta z burzą brązowych loków na głowie, ubrana w ciemnoniebieską szatę charakterystyczną dla Departamentu Przestrzegania Prawa właśnie zmierzała do windy. Niespodziewanie ktoś przytrzymał drzwi, które się właśnie zamykały i do windy wkroczył wysoki blondyn z włosami opadającymi na oczy.

- Witaj, Kevin.

- Cześć , Hermiono. Nie zajmę ci dużo czasu. Chciałem tylko zapytać, czy już coś wiadomo w sprawie mojej siostry.

Kobieta westchnęła.

- Dobrze wiesz, że to nie tak łatwo wszystko pozałatwiać. Wypełniłam potrzebne dokumenty i osobiście zaniosłam na biurko ministra. Emigracja twojej siostry wymaga jego podpisu, w końcu nie mieszka na stałe w Anglii. Ty zdaje się też musiałeś taką zgodę uzyskać.

Kevin pokiwał głową. Niestety biurokracja jest niezbędna, by wszystko było zgodne z prawem. I tak był wdzięczny Hermionie, bo uporała się z tym w ekspresowym tempie, tym bardziej, że dokumenty już leżały na biurku u Kingsleya.

- Powiedz mi, jak się czujesz? Chodzą plotki, że ten ostatni atak Mrocznych w Hogsmeade był wymierzony w ciebie.

- Tak pisze Prorok, Kevin- westchnęła Hermiona- Nic nie jest pewne, ale przez te plotki Ron wariuje. Nie pozwala mi nigdzie chodzić samej, na wszystkich patrzy podejrzliwym wzrokiem. Nawet na naszą sowę, jeśli przyniesie list. Jakby nie wiadomo w kogo miała się zamienić i mnie porwać. Cud, że jeszcze go nie ma- zerknęła na zegarek.

- Cudy chyba nie istnieją- roześmiał się blondyn, gdy zobaczył, jak przez Atrium przemierza rudowłosy kierownik Dowcipów na Pokątnej.

- Witaj, kochanie- uściskał i pocałował brązowowłosą, następnie uścisnął dłoń Amerykaninowi- Miło cię widzieć, Kevin. Jeśli tylko nie zamierzasz porwać mojej narzeczonej, oczywiście.

- Ron- zbeształa go Hermiona- Czy ty nawet w znajomych widzisz zagrożenie?

- Skąd mam wiedzieć, czy nie zażył Wielosokowego? Czy to jest prawdziwy Kevin Straus?

Hermiona warknęła z irytacji i puściła rękę rudzielca. Ten zaśmiał się głośno i przygarnął ją do siebie.

- Spokojnie, kotku. Tylko żartowałem. Ale naprawdę czuję się za ciebie odpowiedzialny. Już w kwietniu masz zostać moją żoną. Nie mogę pozwolić, by psychiczny blond dupek coś ci zrobił.

- Cały Zakon ma na nią oko, Ron- odezwał się Kevin.

- Zakon, który ma przecieki- mruknął Weasley, a gdy jego towarzysze zatrzymali się zdziwieni, dodał- Co? Nie słyszeliście, że ktoś dał cynka Kingsleyowi? W Zakonie jest zdrajca- powiedział dobitnie.

Zapadło milczenie, gdy każdy z nich pogrążył się we własnych myślach. Nikt nie wiedział, kto jest zdrajcą, a nawet jeśli wie, to nie zamierza podzielić się tą informacją z pozostałymi członkami Zakonu. Z biegiem dni atmosfera w Zakonie uległa gwałtownemu pogorszeniu, każdy podejrzewał wszystkich dookoła siebie, nikła współpraca, dochodziło do częstych kłótni.

A Mroczni właśnie planowali kolejny atak.

N

owy tydzień szkolny ruszył galopem. Nieuchronnie zbliżała listopad. Nauczyciele ciężko pracowali, by zebrać wystarczające oceny, by w grudniu przed świętami już zakończyć semestr. Tak było i w przypadku Harry’ego. Czarnowłosy siedział za biurkiem i popijając kawę poprawiał testy klasy piątej. Właśnie przerabiali zaklęcie Protego. W gabinecie panowała głucha cisza przerywana przez tykanie zegara. Już prawie zasypiał, znużony poprawianiem testów, gdy ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę- krzyknął i wstał by rozprostować kości. Odwrócił się, by przywitać gościa, kiedy jego serce gwałtownie podskoczyło do gardła. Rudowłosy anioł w czarnych wąskich spodniach, bordowej obcisłej tunice i butach, które eksponowały długie, śliczne nogi. Zrobiło mu się gorąco i ciężko przełknął ślinę. Bezowocnie otwierał i zamykał usta w celu przywitania się. Po prostu się na nią gapił. No bo co ma zrobić, jeśli zaledwie wczoraj  znienacka całował się z nią, przelewając w pocałunek całą swoją tęsknotę, ból i cierpienie? Jej widok działał na niego na dwa sposoby. Najpierw serce wariowało, gdy pojawiła się w zasięgu wzroku, w środku tliła się gorąca miłość. Potem opadało ciężko w dół, sprawiając ból spowodowany nie możnością cieszenia się z jej bliskości. Nie mógł jej nawet przytulić, bo…bo…ona nie wiedziała kim jest. I to sprawiało największe cierpienie. Miał ją blisko, na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie byli od siebie daleko. On wiedział o niej wszystko, ona dopiero go poznawała. Serce go bolało, gdy uśmiechała się do niego zawadiacko. Zawsze tak robiła, gdy się przekomarzali, potem zazwyczaj kończyli na serii czułych i namiętnych pocałunków. A teraz? Nic nie mógł zrobić, nic. Nawet przytulić.

- Harry…- w jej głosie wyczuł zachwianie, rozpaczliwie szukała odpowiednich słów- Pomyślałam sobie, że skoro musimy przeprowadzić zaliczenie semestru, moglibyśmy zorganizować turniej pojedynków. Uczniowie wykażą się znajomością zarówno obrony jak i zaklęć i uroków- powiedziała jednym tchem.

Potter cały czas się w nią wpatrywał. Taksował ją wzrokiem niczym lasery. Wreszcie przerwał krępującą ciszę dwoma słowami.

- Dobry pomysł.

- Świetnie- Ginny odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do niego- Pójdę porozmawiać z Mcgonagall, ale myślę, że się zgodzi.

Już wychodziła, gdy Harry w czterech susach złapał ją za rękę i zaczął nerwowo głaskać ją po dłoni.

- Ginny….ja….- wyksztusił. Wziął głęboki oddech i spojrzał jej w oczy. Znowu świeciły tym pięknym, znajomym blaskiem, jak wtedy gdy słuchała go z zainteresowaniem podczas wojny- Ten pocałunek to…nawet nie wiesz co się ze mną dzieje. To był taki impuls, jak u ciebie. Ja…- chciał jej wszystko powiedzieć. Bał się jednak odrzucenia, gdy Ginny nie przypomni sobie tego uczucia, które ich łączyło. Tak, Harry Potter po prostu się bał- Tęsknię za bardzo bliską mi osobą, a ty działasz tak na mnie jakoś…no w pewnym sensie mnie przyciągasz.

- Tęsknisz za dziewczyną, prawda? Odeszła od ciebie?

Harry czuł się naprawdę dziwnie. Zwierzał się Ginny, że tęskni za ukochaną, którą przecież była właśnie rudowłosa.

- To jest…bardzo skomplikowane- potargał z irytacji swoje włosy.

Ginny uśmiechnęła się do niego ślicznie.

- Jeśli tylko chcesz- wyszeptała mu do ucha- możesz mi wszystko powiedzieć. Postaram się ci pomóc. Poradzimy coś na twoje złamane serce- pocałowała go w policzek, spojrzała w oczy i wyszła zostawiając Harry’ego z szalejącym mentlikiem w głowie.

Przemierzając korytarz nie zauważyła, że zza pobliskiej zbroi wyłania się mężczyzna w czarnej pelerynie. Ciche przekleństwo rozniosło się jak podmuch wiatru, gdy blondyn oparł czoło o zimną ścianę i kilka razy uderzył w nią z frustracji. Słyszał całą rozmowę rozgrywającą się w gabinecie nauczyciela obrony. Pocałowali się. I jeśli dobrze rozumiał, Weasley przypominała sobie coraz więcej.

Tymczasem jego ojciec miał plany. Najbliższe wyjście do Hogsmeade miało zadecydować o pierwszym ruchu. W tej Grze to Mroczni rozpoczynali partię. I właśnie zamierzali wykonać pierwszy ruch. Najpierw obserwacja celów, potem odpowiednia selekcja i wybór. No i pierwsze zagranie.

Porwanie ucznia Hogwartu.

Acha! No i jest nowy rozdział.

Bardzo, bardzo, bardzo, BARDZO PRZEPRASZAM za chwilową nieobecność, ale sami wiecie jak to jest. Koniec roku się zbliża, nauczyciele się wybudzili i nastąpiło zwolnienie blokady :D Sprawdziany, sprawdziany i jeszcze raz sprawdziany. Mam nadzieję, że mi wybaczycie.

Co do rozdziału, to jestem zadowolona. Łańcuch się powiększa. Draco usiłuje pomóc Ginny, Madelaine wyświadcza przysługę Draconowi, ten prosi o pomoc Blaise’a. Madelaine poluje na Parkinson, która ukrywa się przed ministerstwem. Z kolei panna Parks ma tajemniczy dług u Angeliny Johnson, a ta zamierza go wykorzystać, by pomóc Ginny. No i Zakon. Zdrajca…. Angelina rozbudziła wątpliwość w stosunku do Astorii.

I oczywiście w tle jest ciągle Cho Chang…..kto wie co ona planuje :D

No dobra, ja się napisałam, teraz wasza kolej. Zaspokoję waszą ciekawość: punkt kulminacyjny nastąpi w rozdziale 15. Wtedy to nastąpi porwanie, no i…..tak, tak, Ginny dostanie całkowitego olśnienia i odzyska pamięć.

KOMENTOWAĆ!