Wspomnienie 10: „ Mam tego dosyć”

N

adszedł długo wyczekiwany październik. Wielkimi krokami zbliżał się pierwszy mecz Quidditcha. Jak zwykle, pierwszy mecz miał odbyć się między Gryfonami i Ślizgonami. Na korytarzach dochodziło do bardzo emocjonujących sprzeczek, a największe zainteresowanie wzbudzali oczywiście szukający obu drużyn, na których barkach spoczywał ostateczny wynik meczu. Nauczyciele nie mogli bezpośrednio okazywać swojej sympatii do którejkolwiek z drużyn, oczywiście oprócz opiekunów. Syriusz i Draco często wdawali się w słowne sprzeczki, raz nawet pokusili się o widowiskową kłótnię na korytarzu. Każdy z nich stanął w obronie jednego z drużynowych graczy. Deryl Sullivan, pałkarz i kapitan Ślizgonów bezpodstawnie zaatakował Pierce Donavan, szukającą Gryfonów. Jako, że dziewczyna była dwa lata młodsza od rosłego chłopaka, w jej obronie stanął Greyson Wayland, uczeń siódmej klasy, powszechnie widywany z kapitanem Gryfonów Evanem Collinsem. O dziwo bójkę przerwała sama Pierce, używając zaklęcia spowalniającego. Wtedy do akcji wkroczyli opiekunowie domów. Po wysłuchaniu świadków, Ślizgonowi odebrano pięćdziesiąt punktów, jednak Draco wybłagał dyrektorkę, by Sullivan mógł zagrać w zbliżającym się meczu. Syriusz stanowczo zażądał zakazu zbliżania się do któregokolwiek członka drużyny Gryfonów, a młody nauczyciel eliksirów przeprowadził stosowną rozmowę z Sullivanem. Tak więc Ginny, Neville i Harry, którzy w tym tygodniu patrolowali korytarze, musieli czujnie obserwować każdego zawodnika Domu Lwa. Ginny przypadła opieka nad szukającą i pałkarzem- czwartoklasistami Pierce Donavan i Dylanem Blackberrym. Miała ułatwione zadanie, bo ta dwójka trzymała się razem, wręcz tworzyli bardzo zażyłe relacje. Zaśmiewała się niemal do łez razem z Nevillem, gdy widzieli Pottera. Biegał z kąta w kąt, miał wiecznie przekrzywione okulary od przeciskania się przez tłum, a jego i tak potargane włosy wyglądały jak trafione piorunem. Nic dziwnego, skoro opiekował się Lancelotem Turnerem, blondynem o wielkich, niebieskich oczach. Ten szóstoroczny ścigający cieszył się mianem najprzystojniejszego chłopaka w szkole, co oczywiście wzbudzało zazdrość chłopaków z Domu Węża i oznaczało wielkie oblężenie ze strony żeńskiej części szkoły. Fakt, że jego ojciec był szefem Brygady Uderzeniowej i złapał dużo czarnoksiężników dolewał oliwy do ognia.

Wreszcie nadszedł dzień meczu. Była sobota, a atmosferę podgrzała wczorajsza informacja dyrektorki. Jeśli mecz skończy się do południa, uczniowie od trzeciej klasy wzwyż będą mogli odwiedzić Hogsmeade. Astoria wraz z Ginny i Nevillem, który niedawno zszedł na śniadanie, siedzieli w Wielkiej Sali i zajadali świeżo zrobione tosty.

- Patrz- Astoria szturchnęła Ginny pod stołem- Idzie Piorunek- zaśmiała się. Rudowłosa przerwała rozmowę z Nevillem i zerknęła na wejście do Sali. Ku nim zmierzali Harry i Syriusz, obaj niewyspani, z potarganymi włosami. Na jej usta automatycznie wkradł się uśmiech.

- Witamy naszych śpiochów- przywitała się- Czekałam za tobą rano, Harry. Pukałam z dobre pięć minut do twojego gabinetu, ale nie otwierałeś- Potter wymamrotał coś w stylu „ przysięgam, że jak jeszcze raz usłyszę Lancelotuś, to puszczę kolorowego pawia jak te karteczki miłosne w torbie Turnera” i przecierając oczy zwalił się ciężko na krzesło.

- Co jest? Piorunek się nie wyspał?- Astoria zatrzepotała rzęsami jak nastolatka.

- Przymknij się, Gwiazdeczko- Harry użył zdrobnienia używanego przez jej ojca na zebraniach Zakonu.

- To było poniżej pasa- oburzyła się Astoria- Twoje przezwisko jest przynajmniej uzasadnione- wskazała na jego czoło- No i jest urocze- przeciągnęła ostatnią sylabę.

- Tak, równie urocze jak Ginny- Minnie- odezwała się rudowłosa.

Syriusz zaśmiał się, szczekając jak pies.

- Ginny- Minnie? Serio? Kto jest taki genialny, by tak cię nazywać? Muszę wysłać mu kwiaty- zaśmiał się jeszcze raz, widząc, że Ginny się zarumieniła, co było rzadkim widokiem.

Rudowłosa już miała coś odpowiedzieć, ale właśnie przyleciały sowy z poranną pocztą. Przed każdym nauczycielem wylądowała przynajmniej jedna przesyłka. Zobaczyła, że Harry dostał urzędowo wyglądającą kopertę oraz Proroka Codziennego. Przed nią leżały trzy koperty. Rozpoznała staranne pismo Hermiony, gryzmoły Rene, a trzeciej nie rozpoznała. Zajadając ciepłego tosta otworzyła list od przyjaciółki. Treść ją trochę zdziwiła. Wiedziała, że Kevin chce sprowadzić siostrę, ale nie powiedział jej, że spodziewa się ona dziecka. I to kogo. Przekazała dyskretnie list Astorii.

- Carrow?- wyszeptała, gdy skończyła czytać- Cholerny Amycus Carrow? Na Merlina, kiepsko to widzę. Mam nadzieję, że Hermiona coś wymyśli i to szybko, bo ostatni atak Mrocznych był trzy tygodnie temu. Nie wiadomo co planują- jej wzrok spoczął na blond czuprynie Draco, który siedział na drugim końcu stołu nauczycielskiego i rozmawiał z Madelaine Parks. Musiał wyczuć jej wzrok, bo spojrzał na nią i delikatnie się uśmiechnął. Uniósł pytająco brwi, widząc jej zaniepokojoną minę i list trzymany w ręce. Astoria dyskretnie pokiwała głową, na znak, że to nie jest odpowiednia chwila. Porozmawiają później.

Wzrok nauczycielki Astronomii spoczął na dwóch pozostałych listach rudowłosej.

- Rene napisał?- zapytała dość głośno, rozpoznając charakterystyczne gryzmoły Francuza. Harry uniósł pytająco brwi z nad gazety, którą czytał i wbił spojrzenie w Ginny. Ta speszona opuściła głowę i otworzyła list od przyjaciela. Dowiedział się od George’a o dzisiejszym wypadzie do Hogsmeade i chce się z nią spotkać. Zdawała sobie sprawę, że Harry cały czas się jej przygląda. Cholera jasna, musiał akurat teraz? Przez ten miesiąc ona i Harry wypracowali dosyć dobrą relację i miała szczerą nadzieję na rozwinięcie tej znajomości. Ale nie. Nie mogła tak po prostu odmówić Rene, bo pomyśli, że coś się stało. A poza tym, nie chciała, by jej relacje z Rene uległy zmianie. Potrzebowała go na swój sposób i on dobrze o tym wie. Może nawet próbuje to wykorzystać.

- Chce się spotkać w Hogsmeade.

- Och…- Astoria zerknęła szybko na Harry’ego, który udawał, że interesuje go artykuł w Proroku- Ja nie mogę iść, jestem umówiona.

- Z kim?- Ginny uniosła pytająco brwi. Panna Greengrass wciągnęła gwałtownie powietrze, posyłając długie spojrzenie Syriuszowi.

- No…. Muszę załatwić coś ważnego.

Nauczycielka zaklęć przyglądała jej się nieufnie, ale potem dała spokój. To w końcu jej sprawa, jak będzie chciała jej powiedzieć to powie. Syriusz chcąc uniknąć niezręcznej sytuacji energicznie wstał z krzesła i machnięciem różdżki poprawił swój wygląd, a na jego szyi zawisł żółto-czerwony szal Gryffindoru.

- Chodźmy już lepiej na trybuny. Zawodnicy już wychodzą- krzyknął, gdy przez Wielką Salę przeszła wrzawa oklasków, a obie drużyny skierowały się na stadion.

- Idziesz, Gin?- zapytał Harry, widząc że się nie podnosi.

- Za chwilę- odpowiedziała. Wpatrywała się w trzeci list, który dostała- Zajmij mi miejsce.

Potter przyglądał się jej chwilę, ale pokiwał głową i poszedł za Nevillem i Astorią. Ginny cały czas wpatrywała się w pergamin. Interesujące.

Witaj, Ginny

Piszę do Ciebie, bo muszę z Tobą porozmawiać. Ostatnio w Hogsmeade dzieją się ciekawe rzeczy. Mam wrażenie, że w ich centrum znajduje się Twoja przyjaciółka Astoria i Draco Malfoy. Proszę, przyjdź w niedzielę do apteki. Wszystko Ci wyjaśnię.

Do zobaczenia.

Angelina Johnson.

Bardzo interesujące- pomyślała i wyszła z Wielkiej Sali tuż za nauczycielem eliksirów.

S

tadion pękał w szwach. Trybuny podzielone były na dwie części: czerwono-złote i zielono-srebrne. Draco siedział pośrodku trybuny nauczycielskiej, obok Mcgonagall. Z drugiej strony dyrektorki siedział Syriusz Black, opiekun Gryfonów. Rząd wyżej miejsca zajęli Longbottom i Potter. Jedno siedzenie koło Draco było puste. Usilnie próbował wypatrzyć w tłumie Astorię, ponieważ chciał zapytać ją o ten list co czytała na śniadaniu. Widocznie się zaniepokoiła. Podniósł rękę i pomachał, gdy zauważył charakterystycznie rude  włosy Ginevry. Obok niej stała Astoria i…Madelaine. Na Merlina!

- Draco!- uśmiechnęła się panna Parks- Zająłeś dla mnie miejsce? Miło z twojej strony- bez pytania usiadła na wolne miejsce obok niego. Malfoy zacisnął pięści z bezsilnej złości, ale nic nie powiedział. Rzucił przepraszające spojrzenie Astorii, która przyglądała się temu ze zmarszczonymi brwiami. Wzruszyła ramionami i usiadła razem z Ginny koło komentatora, Greysona Waylanda, Gryfona z siódmego roku.

- Witam wszystkich na pierwszym, tegorocznym meczu Quidditcha. Dzisiaj zmierzą się między sobą Gryfoni i Ślizgoni. Powitajmy gorącą niesamowitą drużynę Gryffindoru: Phelps, Blackberry, Luther, McLevis, Turner, Donavan i Collins!- krzyczał Gryfon, gdy zawodnicy wylatywali na boisko- Wielkie nadzieje pokładamy w niezawodnej Pierce Donavan, która w zeszłym roku dołączyła do drużyny, a już napsuła krwi pozostałym domom. A fakt, że umie dokopać Sullivanowi sprawia, że jest jeszcze groźniejszym zawodnikiem.

- Wayland!- krzyknęła dyrektorka

- Taka prawda, pani dyrektor- powiedział- Nie jeden już uciekał przed zaklęciami Pierce. Sam poczułem to na własnej skórze, ma dziewczyna zdolności. Pani profesor Chang wypuściła znicza! Mecz się rozpoczął!- krzyknął Greyson, gdy czternaście sylwetek wzbiło się w powietrze- Turner błyskawicznie przejmuje kafla, podaje do McLevis, ta oddaje do Turnera…Robi piękny unik! Dalej, Lance!- kafel przeleciał przez obręcz- Tak! Dziesięć punktów dla Lwów.

Po godzinie gry było 100: 80 dla Gryfonów, obrońcy wykazali się kilkoma widowiskowymi obronami, a Lancelot Turner zdobył pięć goli z rzędu, co czyniło go niekwestionowanym królem boiska. Kibice krzyczeli z zachwytu gdy Lance zdobył kolejne dwa gole w bardzo widowiskowy sposób, jednak z niecierpliwością obserwowano dwie sylwetki wzniesione wyżej od innych zawodników. Znicz się jeszcze nie pokazał. Minęło kolejne pół godziny, Lancelot wzniósł się na wyżyny dobrej formy, dzięki niemu Gryfoni wygrywali 180: 100. Nagle ubrana w szkarłatne szaty mała sylwetka pędem ruszyła w dół. Tłum zerwał się z miejsc, gdy w pogoń ruszył drugi szukający.

- Pierce Donavan wypatrzyła znicz! Szybciej Pierce, szybciej!- krzyczał Greyson. Zawodnicy zamarli na boisku, wszyscy obserwowali pojedynek czwartorocznej Gryfonki i piątorocznego Ślizgona, Patricka Floresa. Pierce już wyciągała dłoń, gdy Flores zderzył się z nią, nadlatując z prawej strony. Zaczęła się przepychanka, a szukający niebezpiecznie szybko zbliżali się do ziemi. Nauczyciele zerwali się ze swoich miejsc wiedząc, że ten pojedynek zakończy się wypadkiem. Zawodnicy nadal się nie ruszali, kiedy wreszcie ocknął się jeden z gryfońskich pałkarzy. Wycelował tłuczkiem prosto w pędzących szukających. Pierce, zaalarmowana okrzykiem Dylana Blackberry’ego zwinnie wykonała korkociąg. Tego szczęścia nie miał Patrick, który zapatrzony w znicza nie zauważył nadlatującego tłuczka. Z głuchym uderzeniem wylądował na ziemi, wzbiła się chmura kurzu, która zasłoniła szukających. Cho, która była najbliżej, szybko podleciała do zawodników. Stadion zamarł czekając na wynik.

- Pierce Donavan złapała znicz! Gryffindor wygrał!- krzyknęła Cho i zakończyła mecz donośnym gwizdem.

Ryk tłumu był tak głośny, że z pobliskich drzew pouciekały ptaki. Lancelot, Pierce i Dylan zostali okrzyknięci bohaterami, a akcja Dylana z tłuczkiem została wpisana do Kroniki Hogwartu.

H

arry samotnie błąkał się po Hogsmeade. Syriusz, Neville i Astoria zniknęli zaraz po meczu i nie widział ich do teraz. Nie wiedział o co chodzi, ale miał niejasne wrażenie, że ich tajemnicze spotkanie odnosi się do jego osoby. Astoria w ogóle była tajemnicza. Te jej rozmowy z Malfoyem… i ten list od Hermiony. Coś się działo, a on nie wiedział co. To go trochę irytowało, bo lubił mieć wszystko pod kontrolą. No i Ginny… Wspaniale się dogadywali, łączyło ich coś wyjątkowego, widział to w jej oczach. Błyszczały, gdy się spotykali. On też był w lepszym humorze. A teraz…teraz ona była na randce z Rene. Cholerny żabojad. Zaczął padać deszcz, więc szybko wszedł do Trzech Mioteł. Rozejrzał się uważnie. Pełno uczniów Hogwartu, kilku znajomych z Ministerstwa. Obok niego rozległ się głośny, dziewczęcy chichot. No tak, Lancelot Turner. Widział jak Gryfon chowa się w cieniu, kulił się w kącie, a jego ręka nerwowo targała włosy. W ciągu ostatnich tygodni dość dobrze poznał chłopaka. Najlepiej z całego szóstego rocznika radził sobie na Obronie, musiał przyznać, że był zdolny. Był taki okres, kiedy Harry należał do Brygady Uderzeniowej, której szefem jest Howard Turner, ojciec Lancelota. Widział rodzinne podobieństwo.

- Lance- odezwał się Harry- Przepraszam!- krzyknął, gdy nikt nie zwrócił na niego uwagi. Turner spojrzał na niego z iskierką nadziei- Lance, mogę cię prosić? Muszę z tobą porozmawiać.

Chłopak natychmiast zerwał się z krzesła i przedarł się przez tłum dziewcząt. Potter zaprowadził go na drugi koniec gospody. Obaj zamówili Piwo Kremowe i usiedli przy stoliku.

- Męczy cię to, co?- zapytał Harry.

- Nawet pan nie wie jak, profesorze. Nigdzie nie mogę iść sam, ciągle ktoś mnie znajduje. A ja potrzebuje trochę samotności- westchnął.

- Wiem co czujesz. Sam nie miałem łatwego życia w szkole- wskazał na swoją bliznę- Wybraniec, i tak dalej. Twój ojciec jest rozpoznawalny, rozpisują się o nim gazety. Masz przechlapane. Do tego jesteś świetnym ścigającym, najlepiej w klasie radzisz sobie na Obronie. Inteligencja w parze z umiejętnościami sportowymi i ładną buźką równa się skołatane nerwy, plotki i nierozumiejące odmowy dziewczyny.

Lance pokiwał głową i napił się Piwa.

- Chciałbym się od tego oderwać, zaprosić normalną dziewczynę na randkę, bez tego głupiego chichotu, miłosnych karteczek i ciągłego oblegania. Nawet nie mam czasu dla kumpli.

Do Trzech Mioteł wtargnęło świeże i zimne powietrze, gdy do środka weszły dwie osoby. Harry zacisnął mocniej rękę na butelce, gdy zobaczył jak Rene ciągnie Ginny do pobliskiego stolika. Serce zabiło mu szybciej, gdy rudowłosa uśmiechnęła się do niego, gdy ich spojrzenia się spotkały. Taki zwykły, normalny uśmiech, a jego serce gubiło rytm. Rene obejrzał się przez ramię i go zobaczył. Kiwnął nieznacznie głową na przywitanie i odwrócił się do Ginny, tylko tym razem złapał ją za rękę.

- Pan też nie ma łatwo, prawda?- drgnął zaskoczony, gdy Lance się odezwał. Kompletnie zapomniał, że chłopak tu jest.

- Co? Ach….to nic takiego.

- Panie profesorze- westchnął Lance- Dobrze wiem, co łączyło pana i profesor Weasley przed wojną. Jestem pięć lat młodszy od pana. Byłem w drugiej klasie, kiedy psorka Ginny razem z profesorem Longbottomem ratowali nas z rąk Carrowów. Czasami mam jeszcze koszmary po tym nieszczęsnym roku, gdy dyrektorem był Snape. A pan, profesorze- kiwnął głową w stronę Ginny- pokonał Voldemorta, a boi się zawalczyć o kobietę, którą kocha? Na patrolach świetnie się pan dogaduje z profesor Weasley, niech pan to wykorzysta.

Harry zaśmiał się, obserwując cały czas rudowłosą. Przez całe spotkanie z Rene zerkała na niego dziesięć razy. Dziesięć. Zdawała się nieprzytomna, bo Francuz kilkakrotnie musiał powtórzyć zadane pytanie.

- Nie jesteś za mądry, Turner?

Tym razem to Lance się uśmiechnął.

- Ktoś musi być dorosły, skoro pan zachowuje się jak dziecko- zerknął na zegarek- Przepraszam, ale czeka na mnie wypracowanie z eliksirów. Profesor Malfoy nie ma chyba co robić po nocach, tyle nam zadaje.

- Idź, idź- uśmiechnął się Harry, chłopak już wychodził, kiedy Potter coś sobie przypomniał- Lance!- spojrzał na niego- Niedaleko pokoju wspólnego Gryfonów, na siódmym piętrze jest pewne miejsce…

Ginny długo siedziała sama, gdy Rene wyszedł trochę niezadowolony. Nic nie mogła poradzić, że nie mogła się skupić. Harry ciągle przyciągał jej spojrzenie. Na końcu pokłóciła się z Rene, który wściekł się, że nie poświęca mu uwagi. Francuz opuścił Trzy Miotły, a Ginny zatonęła w swoich myślach. Nie mogła pozbyć się wspomnienia, gdy uśmiechnięty Harry tłumaczył Lancelotowi, gdzie jest Pokój Życzeń. Kiedy obaj wychodzili, Potter rzucił jej intrygujące spojrzenie, które skądś znała. Prawie jak…jak spojrzenie tajemniczego mężczyzny ze snów.

M

adelaine Parks była zadowolona. Prawie cały dzień spędziła z Draco Malfoyem. Ich obowiązkiem było uzupełnić medyczną kartotekę Patricka Floresa, szukającego Slytherinu, który trafił do Skrzydła Szpitalnego zaraz po meczu. Chłopak miał połamane dwa żebra i lewą rękę, którą chciał złapać znicz. Draco, jako opiekun jego domu, musiał sprawdzać jego stan. Cały dzień z Królową Parks  był dla niego katorgą. Jej irytujący, przeciągający sylaby głoś i nieznośny chichot były jak igły wbijające się w jego głowę. Skrzydło Szpitalne było duże, a Madelaine jak na złość przesiadywała jak najbliżej niego. Kiedy Patrick zasnął zmęczony, Draco wykorzystał moment i skoczył do kuchni po jedzenie. Był dżentelmenem, więc przyniósł również coś Madelaine. Jednak ona odebrała to nieco inaczej, bo jeszcze bardziej się do niego kleiła. Powtarzał, że to jest zwykły obiad, nic wielkiego, ale ona i tak robiła swoje. Kiedy kolejny raz sprawdzał stan Patricka, siedział przy stoliku i główkował nad recepturą eliksiru przywracającego pamięć. Pisał z tego pracę, gdy bronił tytułu mistrza. Składniki były trudne do zdobycia. Niektóre niemal niedostępne dla zwykłych czarodziei. Całkowity dostęp do wszystkich składników miał tylko jego twórca, Magnus Fritz. Osiemdziesięcioletni starzec był jego jedyną nadzieją na uzyskanie składników. Jeśli zdobyłby ten eliksir, bez problemu przywróciłby pamięć Ginevrze, nie musiałby wbrew sobie udawać kochanego syna psychicznego ojca. Tylko…nikt nie wiedział jak się skontaktować z Magnusem. Uczyniono z tego tajemnicę, bo Fritz jest łakomym kąskiem dla Mrocznych.

- Co robisz, Draco?- tuż koło niego rozległ się głos Madelaine.

- Nic- pospiesznie próbował schować pergamin z recepturą, jednak kobieta była szybsza. Wypielęgnowane dłonie chwyciły kartkę, a oczy Madelaine zabłysły, gdy zapoznała się z treścią.

- Eliksir Pamięci?

Draco wciągnął powietrze. Cholera jasna, Astoria go zabije. Jak nic będzie martwy.

- T-tak. Jest mi potrzebny, a nie mam składników.

Madelaine odłożyła pergamin i podeszła do niego. Poczuł duszący zapach perfum. Zadbane paznokcie przejechały po jego koszuli, panna Parks uśmiechnęła się niepokojąco.

- Myślę, że powinniśmy podjąć współpracę. Oboje czegoś potrzebujemy. Ty eliksiru, a ja…no cóż, potrzebuję twojego nazwiska.

- Mojego nazwiska?

- Widzisz Draco. Jesteś Malfoyem, czy chcesz czy nie, budzisz pewien respekt. Muszę dostać się do pewnej osoby, a ty z pewnością możesz mi pomóc.

- O kogo chodzi?

- Z pewnością kojarzysz swoją koleżankę. Pansy Parkinson.

Draco uniósł brwi, zdziwiony.

- Parkinson?

- Ta suka zrujnowała życie mojego brata. Bezwstydnie go wykorzystała, a on stracił wszystko. A ja chcę ją znaleźć.

Malfoy uśmiechnął się szyderczo. Tak, Parkinson to niezła suka. Madelaine również była niczego sobie, zapowiadała się niezła zabawa.

- Co ja będę z tego miał?

Madelaine pogłaskała go po policzku. Nie odtrącił jej, zaciekawiony.

- Jeśli doprowadzisz mnie do Parkinson, ja załatwię ci Eliksir Pamięci.

- Z tego co wiem, jedyna osoba, która go posiada jest pod ścisłą ochroną Ministerstwa. Jak chcesz to zrobić?

Po sali rozniósł się śmiech.

- Po prostu odwiedzę dziadka.

Draco zamarł i wytrzeszczył oczy. Nie…to niemożliwe.

- Magnus Fritz jest moim dziadkiem, Malfoy.

W

 gabinecie Syriusza Blacka odbywało się małe spotkanie Zakonu Feniksa. Dwa dni temu Ginny rozszyfrowała ukrytą wiadomość Mrocznych. Była…niepokojąca. Lucjusz Malfoy planował coś okrutnego i strasznego. Kiedy rudowłosa poradziła sobie z zaklęciami blokującymi odczytanie wiadomości, przyszła do Syriusza bardzo blada, co było dziwne. Gdy Astoria zdołała uspokoić Ginny, ta wyjawiła im treść wiadomości.

Mało ważni, ważni i najważniejsi. Nic nieznaczący, cenni, najcenniejsi. Lista jest zróżnicowana, każdy ma kogoś innego na celowniku. Mogliście się przekonać, że jesteśmy dobrymi strategami. A zawdzięczamy to…szachom. Każdy lubi grać w szachy, prawda? Organizacja Mrocznych zaprasza Zakon Feniksa do Gry. Niech wygra lepszy. Czarni przeciw Białym. Zabawa polega na tym, że to my rozpoczynamy Grę i to my wybieramy pionki. Damy wam trochę czasu na przygotowania. Zaczniemy od niewinnej partyjki. Taki powiew świeżości i…młodości. W końcu młodość ma swoje prawa. Rozpoczyna się Gra o Przetrwanie.

Syriusz, Neville i Astoria wykorzystali wypad do Hogsmead na przygotowanie planu. Nie było to proste, nie chcieli wzbudzać paniki.

- Malfoy to psychol- stwierdził Neville- Zachciało mu się w gierki pogrywać. Nie wiemy kogo zaatakują w pierwszej kolejności.

- Totalny psychol- zgodził się Syriusz- Zresztą cała Organizacja Mrocznych to szaleńcy. Malfoy, Bellatriks, Greyback, rodzeństwo Carrow. Sama śmietanka przydupasów Voldemorta.

- Zakon też ma dobrych ludzi- odezwała się Astoria- Hermiona, George Weasley, Harry, no i Ginny. Ona jest naprawdę niebezpieczna i genialna jednocześnie. Dobrze wiesz, co było podczas wojny. Ona i Harry tworzą śmiercionośnie genialny duet. Jeśli znowu zaczną działać razem, Mroczni nie mają szans.

- Pominęłaś jeden szczegół, Gwiazdeczko- mruknął Syriusz- Ruda nie pamięta Harry’ego.

- A Harry jest zbyt nieśmiały, by odnowić taką relację, jaką mieli przed wojną- dodał Neville.

- No to…będziemy musieli im pomóc.

Black i Longbottom spojrzeli na uśmiechającą się Astorię.

- Znam ten uśmiech, Greengrass. Co ty kombinujesz?

- Zbliżają się święta- powiedziała.

- Co?- zdziwił się Neville.

- Święta. Za niecałe dwa miesiące są święta.

- I co z tego?

Astoria zatonęła w swoich myślach, nie racząc wyjawić swojego planu.

- W święta zdarzają się cuda.

Opuściła gabinet Syriusza bez żadnych wyjaśnień. Black i Neville stali zupełnie ogłupiali. Wiedzieli jedno. Astoria Greengrass miała plany wobec Ginny i Harry’ego. Jakie? To wiedziała tylko ona.

N

a korytarzach panowała przerażająca cisza. Dwie osoby w ciemnych szatach chodziły po pogrążonym we śnie Hogwarcie. Ktoś musiał pilnować porządku.

- Nocny patrol to zło- wymruczał mężczyzna. Ciszę przerwał cichy śmiech.

- Gryfoni świętują zwycięstwo, nie wiadomo co im przyjdzie do głowy- odezwała się kobieta.

Do śmiechu kobiety dołączył mężczyzna.

- Czasami są bezmyślni. Najstarsi są najgorsi. Wymykają się na potajemne randki i znajdują najróżniejsze miejsca na obściskiwanie się- zaśmiewał się mężczyzna.

- A skąd ty o tym wiesz, Harry? Czyżbyś sam tak robił?

Śmiech mężczyzny gwałtownie ucichł, ale wzmógł się kobiety.

- Bardzo śmieszne, Ginny- burknął- Nie wiem czy pamiętasz, ale Ron i Hermiona potrafili o trzeciej w nocy wykraść się z dormitoriów, by spędzić noc w świetle księżyca.

- Dobra, dobra Potter, nie wykręcaj się. Kim była ta szczęściara?

- Co?- zapytał dziwnie zmienionym głosem.

- Kim była ta dziewczyna, z którą wymykałeś się na randki.

- Eeee…- „ty”, to słowo cisnęło mu się na usta, ale nie mógł go wyksztusić. Kompletnie nie wiedział jak się zachować. Ginny wypytywała go o jego dziewczyny, co oznaczało, że….

- Jesteś zazdrosna.

- Co?- tym razem rudowłosa zapiszczała lekko zmienionym głosem- Bzdura, nie mogę być zazdrosna, skoro nic nas nie łączy.

Potter zatrzymał się gwałtownie, a kobieta na niego wpadła. Odwrócił się do niej i złapał ją za rękę. Ginny poczuła ostre ukłucie, gdy spojrzała w jego oczy. Intensywnie zielone jak…Tym razem było inaczej. Wspomnienia były wyrwane z całości i kończyły się tak nagle jak się zaczęły. Przed oczami migały jej urywki latania na miotle, wieczorów przy kominku w Hogwarcie, walka w Departamencie Tajemnic.  Poczuła jak wszystkie siły opuszczają jej ciało, Harry mocno trzymał ją w swoich ramionach. „ Ginny! Gin!”- młodszy o kilka lat, umorusany na twarzy Harry Potter pochylał się nad nią i delikatnie nią potrząsał. „ Nic ci nie jest? Ty…ty uratowałaś Syriusza!” krzyczał i podniósł ją, okręcając wokół własnej osi. Kolejne ukłucie. Młoda, rudowłosa dziewczyna walczyła z zamaskowanym mężczyzną. Oczy dziewczyny rozszerzyły się, gdy ktoś krzyknął. „ Syriusz!”. Zaniedbany Black walczył z czarnowłosą kobietą, która śmiała się przeraźliwie. Nagle kilka rzeczy zdarzyło się jedocześnie.

Ginny upadła na kolana, Harry ją złapał, a w głowie rudowłosej przelatywały kolejne wspomnienia. Ta sama rudowłosa  dziewczyna co wcześniej wykonała imponujące kopnięcie, popychają swojego przeciwnika za zasłonę. Syriusz Black rozpaczliwie odepchnął się od jego ciała i wyciągnął ręce do przodu. Dziewczyna pociągnęła go za szatę i oboje upadli na ziemię. „ Syriusz! Ginny! Ginny…”.

- Ginny! Hej- Harry poklepał ją po twarzy. Spojrzała na niego.

- Ja…cholera jasna!- zerwała się na równe nogi- Mam tego dosyć! Dosyć, rozumiesz Harry? Głowa mi pęka, przypominam sobie wszystko w najmniej odpowiednich momentach- spojrzała na niego- i zawsze ty jesteś w pobliżu.

Harry złapał ją za ręce.

- Gin, spokojnie. Powiedz…Co widziałaś?

Ginny odgarnęła włosy z twarzy.

- Uratowałam Syriusza w Departamencie Tajemnic, prawda? Harry…- westchnęła i przytuliła się do niego- Nie chce tak żyć. Nie pamiętam własnej rodziny, przyjaciół, a ty…ty działasz na mnie silniej niż ktokolwiek inny. Przy tobie przypominam sobie najwięcej.

Harry poczuł jak serce tłucze mu się w piersi. Syriusz, Syriusz…. Warknął, zupełnie nad sobą nie panując . Przypomniała sobie prawie wszystkich. George’a, Neville’a, Victoire, Colina, Rona i Hermionę. Tylko nie jego…Nie jego.

Jęknął bezsilnie, spojrzał jej głęboko w oczy i działając pod wpływem chwili, pocałował ją.

BUM!

To na tyle w tym rozdziale :D

Rozdział w sumie taki przejściowy. Odczytana została informacja od Lucjusza Malfoya. Draco…no wpakował się w niezłe bagno. Już wiecie dlaczego Madelaine tak bardzo dręczyła nauczyciela eliksirów. Zapowiedziana zabawa Mrocznych i Zakonu rozpocznie się porwaniem…ucznia Hogwartu. Tutaj daję wam możliwość wyboru. Głosujcie w ankiecie, który uczeń ma być porwany.

Zapraszam również do dalszej zabawy w Koncert Życzeń. Mam do was małą prośbę. Widzę, że liczba wyświetleń bloga ciągle rośnie, ale nie przekłada się to na komentarze. Jeśli nie chcesz pisać długiego komentarza, napisz chociaż „głupie” albo „fajne”. Naprawdę, ja nie gryzę, a każdy komentarz dodaje skrzydeł.

Serdecznie dziękuje Mystery Girl, Avadzie Kedavrze i Astrze( anonimku!) za bardzo miłe komentarze. Ten pocałunek na koniec jest na wasze życzenie :D

Wspomnienie 11:

- Ginny rozmawia z Angeliną

- kolejne spotkanie Hermiony i Kevina

- plany Mrocznych

- spotkanie Blaise’a i Draco

- rozmowa Harry’ego i Ginny o pocałunku